وقتی احتباس ادرار دارید، بعد از ادرار کردن مقداری از آن در مثانه‌تان باقی می‌ماند؛ آن هم به این دلیل که به طور کامل تخلیه نمی‌شود. یا حتی بعد از دفع حجم زیادی از مایعات، ممکن است احساس کنید که هنوز نیاز دارید فورا به توالت بروید.

وقتی این حالت به طور ناگهانی شروع می‌شود و شما نمی‌توانید درست ادرار کنید، به آن احتباس ادرار حاد می‌گویند. اما اگر مدت زیادی طول بکشد و شما می‌توانید ادرار کنید، اما قادر به تخلیه کامل مثانه خود نیستید، به آن احتباس ادرار مزمن می‌گویند. هم مردان و هم زنان می‌توانند احتباس ادرار را تجربه کنند، با این حال، این مشکل در بین مردان شایع‌تر است. سالانه از هر ۱۰۰۰ نفر، در بین حدود ۴.۵ تا 6.8 از مردان، احتباس ادرار تشخیص داده می‌شود.

احتباس ادرار به ویژه در بین افراد مسن‌تر شایع است و مردان بعد از ۸۰ سالگی، با خطر بیشتری برای ابتلا به احتباس ادرار مواجه هستند.

علائم احتباس ادراری

ممکن است علائم برای احتباس ادراری ِحاد و مزمن کمی متفاوت باشد.

علائم احتباس ادراری حاد

احتباس ادراری که به طور ناگهانی ظاهر می‌شود، می‌تواند خطرناک باشد. در این حالت، ممکن است احساس کنید که به شدت نیاز به ادرار کردن دارید، اما وقتی می‌خواهید ادرار کنید چیزی بیرون نمی‌آید. اگر برای مدت طولانی قادر به ادرار کردن نباشید، ممکن است درد یا ناراحتی شدیدی را در قسمت پایین شکم‌تان احساس کنید؛ به این دلیل که مثانه شما به انبساط خود ادامه می‌دهد و به اعصاب و بافت‌های اطراف فشار وارد می‌کند.

اگر احتباس ادرار حاد دارید، فوراً به دنبال مراقبت‌های پزشکی باشید.

علائم احتباس ادرار مزمن

احتباس ادرار مزمن زمانی اتفاق می‌افتد که شما می‌توانید ادرار کنید اما تمام ادرار از مثانه‌تان تخلیه نمی‌شود. با گذشت زمان، ممکن است باقیمانده ادرار در مثانه تجمع پیدا کند و شما را در معرض سمومی قرار دهد که معمولاً بدن آزاد می‌کند.

در طول زمان، این بیماری مزمن می‌تواند عوارضی هم ایجاد کند. اگر علائم زیر را که نشان دهنده احتباس ادراری مزمن هستند، در خود مشاهده کردید باید به پزشک مراجعه کنید:

• بیش از هشت بار در روز ادرار می‌کنید و اغلب با این احساس، که باید فوراً به توالت بروید.
• همیشه شروع ادرارتان با مشکل همراه است.
• وقتی ادرار می کنید، جریان آن نامنظم و ضعیف است و یا قبل از اینکه احساس کنید تمام شده متوقف می‌شود.
• کمی بعد از دفع ادرار، میل مجدد به دفع دارید.
• شما به طور مرتب در طول شب چند بار ادرار می‌کنید.
• در طول روز مقداری نشت از مثانه دارید.
• احساس میل ناگهانی برای ادرار کردن دارید و بعد حس می کنید که با شروع ادرار نمی‌توانید آن را متوقف کنید. این به عنوان بی اختیاری اضطراری شناخته می‌شود.
• شما هیچ وقت مطمئن نیستید که آیا مثانه‌تان پر شده و واقعاً باید ادرار کنید یا نه.
• اغلب در ناحیه لگن خود احساس ناراحتی می‌کنید یا حسی شبیه به این دارید که هنوز مقداری مایع در مثانه‎‌تان است.

دلایل احتباس ادرار

ابتدا، دانستن موارد زیر مبنی بر اینکه دقیقاً هنگام ادرار کردن چه اتفاقی می‌افتد، مفید است.

مثانه که بخشی از دستگاه ادراری تحتانی شماست و ادرار را در خود نگه می‌دارد، شامل اجزای زیر است:

• مجرای ادرار: لوله‌ای است که ادرار را از مثانه به خارج از بدن منتقل می‌کند.
• اسفنکتر داخلی: اسفنکتر داخلی در نزدیکی محل تلاقی مثانه و مجرای ادرار (یا خروجی مثانه) قرار دارد و باعث می‌شود ادرار خیلی زود به مجرای ادرار ترشح نشود. شما نمی‌توانید این اسفنکتر را کنترل کنید.
• اسفنکتر خارجی: اسفنکتر خارجی در مجرای ادرار قرار دارد تا ادرار را در داخل بدن نگه دارد و هنگام ادرار کردن، باعث خروج ادرار از بدن می‌شود. باز و بسته شدن این اسفنکتر باعث کنترل خروج ادرار از مثانه می‌شود. این اسفنکتر تحت کنترل شماست؛ مواقعی که سعی می‌کنید ادرار خود را نگه دارید، از آن استفاده می‌کنید.
• پروستات (در مردان): غده‌ای است که مقداری از مایعات را در مایع منی ذخیره می‌کند. این بخشی از عملکرد دستگاه ادرار نیست، اما به بقیه اجزای آن نزدیک است.

اما این اتفاقاتی است که موقع ادرار کردن می‌افتد:

• عضلات مثانه ادرار را با فشار از مثانه به داخل مجرای ادرار وارد می‌کند.
• اعصاب به اسفنکتر شما سیگنال می‌دهند تا ادرار از بدن شما آزاد شود.
• وقتی که اسفنکتر خارجی خود را کنترل می‌کنید، جریان ادرار متوقف و یا شروع می‌شود.
• وقتی اعصاب شما احساس کنند که مثانه خالی شده و دیگر به بافت‌های مجاور فشار وارد نشود، میل شما به ادرار کردن از بین می‌رود.

بر اساس مسائلی که می‌تواند بر هر یک از این بخش‌ها یا فرآیندها تأثیر بگذارد، دلایل احتمالی ِمختلفی برای احتباس ادرار وجود دارد.

انسداد مجاری ادرار

انسداد زمانی اتفاق می‌افتد که چیزی مانع خروج ادرار از مثانه شود. اگر چیزی به طور ناگهانی مانع شود و ادرار شما را مسدود کند، این باعث احتباس ادرار حاد می‌شود. اما اگر انسداد در طول زمان به آرامی اتفاق بیفتد و همچنان مقداری ادرار از مثانه خارج شود، این مشکل، از نوع احتباس ادرار مزمن است.

بعضی از دلایل احتمالی انسداد عبارتند از:

• تورم در مجرای ادرار
• انقباض مجرای ادرار که خروج ادرار را سخت می‌کند.
• وجود جسمی که مجرای ادرار را مسدود می‌کند.
• ابتلا به یبوست
• سنگ‌ کلیه یا سایر قسمت‌های دستگاه ادراری
• تومور یا توده دیگری در روده یا ناحیه لگن که مجرای ادرار را منقبض می‌کند.
• لخته شدن خون در مجرای ادرار

تاثیر داروها در احتباس ادراری

بعضی از داروها می‌توانند به دلیل ضعف عضلانی یا علائمی که بر اسفنکتر داخلی شما تأثیر می‌گذارند، منجر به احتباس ادرار شوند. این داروها عبارتند از:

• مسکن‌های معروف به داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)
• شل کننده‌های عضلانی
• داروهای بی‌اختیاری ادرار
• سودوافدرین
• بعضی از داروهای ضد افسردگی
• داروهای بیماری پارکینسون
• بعضی از داروهای ضد روان پریشی
• آمفتامین‌ها
• مواد افیونی (مثل مورفین)

 

مشکلات عصبی در احتباس ادراری

آسیب یا اختلال در اعصاب نزدیک دستگاه ادراری می‌تواند منجر به مشکلات ادراری شود. مشکلات مربوط به این اعصاب، ارسال سیگنال‌های عصبی به مغز و بازگشت به بدن را دشوارتر می‌کند؛ سیگنال‌هایی که برای کمک به تحریک میل به ادرار کردن لازم‌اند.

بعضی از علل احتمالی مشکلات عصبی که می‌توانند منجر به احتباس ادرار شوند عبارتند از:

عوارض دیابت، آسیب به مغز یا ستون فقرات، زایمان طبیعی یا واژینال، اسکلروز چندگانه، بیماری پارکینسون و سکته

 

مشکلات مربوط به عمل جراحی و احتباس ادراری

ممکن است متوجه شوید که ادرار کردن بلافاصله بعد از جراحی‌هایی مثل جراحی تعویض ستون فقرات یا مفصل برای شما مشکل است.

یک مطالعه در سال ۲۰۱۵ نشان می‌دهد که افراد بلافاصله بعد از جراحی تعویض مفصل، در معرض خطر احتباس ادرار هستند. در‌واقع، احتمال احتباس ادرار بعد از این جراحی ۱.۵ برابر بیشتر از سایر جراحی‌هاست.

مطالعه دیگری در سال ۲۰۱۷ نشان داد که تقریباً ۶۰ درصد از افراد بلافاصله بعد از جراحی ستون فقرات مقداری احتباس ادراری دارند.

علل احتباس ادرار در مردان

بر اساس تحقیقات سال ۲۰۱۴، بیش از ۵۰ درصد احتباس ادرار در مردان به پروستات مربوط می‌شود.

پروستات بسیار نزدیک به دستگاه ادراری تحتانی است. احتباس ادرار می‌تواند هم به دلیل وجود توده‌های خوش‌خیم و سرطانی، مثل تومورها و هم ناشی از تجمع بافت‌ها در نتیجهء شرایطی مانند هیپرپلازی خوش‌خیم پروستات (BPH) باشد. این توده‌ها می‌توانند مجرای ادرار را منقبض یا مسدود و ادرار کردن را سخت‌تر کنند.

بطور همزمان با بالا رفتن سن افراد، رشد پروستات معمولی است، حتی زمانی که بافت‌های سرطانی درگیر نیستند. ۹۰ درصد مردان، تا سن ۸۰ سالگی دچار بزرگی پروستات می‌شوند.

 

انسداد مجاری ادراری در مردان

دلایل احتمالی انسداد در مردان عبارتند از:

• هیپرتروفی خوش خیم پروستات، که زمانی اتفاق می‌افتد که پروستات بزرگ‌تر می‌شود اما سرطانی نیست.
• سرطان پروستات
• تنگی دهانه مجرا، وضعیتی که ممکن است در نوزادان اتفاق بیفتد زمانی که دهانه مجرای ادرار به دلیل جریان خون، تماس با ادرار یا خراشیده شدن مواد داخل پوشک متورم می‌شود.

افرادی که ختنه نشده‌اند هم ممکن است موارد زیر را تجربه کنند:

• فیموزیس یا فیموز: زمانی اتفاق می‌افتد که پوست ختنه‌گاه نمی‌تواند از سر آلت تناسلی به عقب کشیده شود.
• پارافیموز، یک وضعیت اورژانسی که زمانی رخ می‌دهد که پوست ختنه‌گاه زیر سر آلت تناسلی گیر کرده باشد.

 

عفونت و التهاب در احتباس ادراری

عفونت یا تورم در دستگاه ادراری تحتانی می‌تواند منجر به احتباس ادرار شود که شامل موارد زیر است:

التهاب مجرای ادرار (اورتریت)، التهاب مثانه (سیستیت)، التهاب پروستات (پروستاتیت) و التهاب پوست ختنه‌گاه (بالانیت)

 

ضربه و احتباس ادراری

آسیب به آلت تناسلی می‌تواند باعث تورم شود و مجرای ادرار یا سایر قسمت‌های داخلی دستگاه ادراری تحتانی را مسدود کند و مانع از خروج ادرار شود.

 

علل خاص احتباس ادرار در زنان

چند علت شایع مخصوص زنان وجود دارد که می‌تواند منجر به احتباس ادرار شود، گرچه چندان شایع نیستند:

انسداد در زنان

یک توده خوش‌خیم یا سرطانی در رحم می‌تواند مثانه یا مجرای ادرار را منقبض کند و مانع خروج ادرار شود.

سایر انسدادهای رایج عبارتند از:

• سیستوسل: زمانی اتفاق می‌افتد که مثانه پایین می‌آید و به واژن فشار می‌آورد.
• رکتوسل: این زمانی است که راست روده منبسط می‌شود و به واژن فشار می‌آورد.
• پرولاپس یا افتادگی رحم: زمانی اتفاق می‌افتد که رحم پایین می‌آید و به مثانه فشار می‌آورد.

 

عفونت و احتباس ادراری

عفونتی به نام ولوواژینیت بر قسمت خارجی واژن تأثیر می‌گذارد و می‌تواند منجر به احتباس ادرار شود. عفونت‌های مثانه و عفونت‌های مجاری ادراری هم می‌توانند باعث احتباس ادرار شوند.

تشخیص احتباس ادراری

برای تشخیص احتباس ادرار، پزشک ابتدا در مورد سابقه علائم شما سوال می‌کند و یک معاینه فیزیکی انجام می‌دهد. معاینه فیزیکی شامل معاینه اندام تناسلی و راست روده شما برای بررسی علائمی است که بر آن نواحی تأثیر می‌گذارد و ممکن است بر دستگاه ادراری هم اثر بگذارد.

بعضی از آزمایشات دیگری که ممکن است برای تأیید تشخیص استفاده شوند عبارتند از:

نمونه‌های ادرار، آزمایشات خون، آزمایشات اورودینامیک که میزان ادرار مثانه را اندازه می‌گیرد، باقیمانده ادرار در مثانه بعد از دفع (PVR)، سیستوسکوپی، الکترومیوگرافی، سی تی اسکن و سونوگرافی

درمان احتباس ادراری

احتباس ادراری حاد

برای احتباس حاد ادرار فوراً به درمان نیاز خواهید داشت. برای کمک به تخلیه سریع ادرار، احتمالاً با استفاده از بی حسی موضعی و برای اطمینان از عدم احساس درد یا ناراحتی شما، یک سوند را وارد بدن‌تان می‌کنند.

اگر سوند تاثیر نداشته باشد یا به دلیل آسیب یا شرایط دیگر نشود از آن استفاده کرد، پزشک ممکن است یک سوند سوپراپوبیک را در پوست بالای مثانه قرار دهد تا ادرار را تخلیه کند.

احتباس ادراری مزمن

اگر احتباس ادرار مزمن یا عوارض ناشی از این وضعیت را دارید، ممکن است به درمان مداوم یا طولانی مدت بیشتری نیاز داشته باشید.

 

درمان احتباس ادراری به روش کاتتریزاسیون

فوراً از یک کاتتر یا سوند برای تخلیه ادرار در مثانه استفاده می‌شود که در صورت عدم امکان درمان علت، قادر به دفع ادرار نیست.

سوندها معمولا یک راه حل طولانی مدت نیستند و استفاده مکرر از آنها می‌تواند عوارضی مثل عفونت‌های ناشی از ورود باکتری‌ها از طریق سوند به بدن ایجاد کند.

اگر برای درمان احتباس مزمن ادرار نیاز به استفاده از سوند در خانه دارید، باید چندین بار در روز تعویض شوند تا از عوارض آن جلوگیری شود.

یک پزشک به شما نحوه استفاده ایمن از آن را نشان‌ می‌دهد تا بتوانید بدون نیاز به کمک پزشکی آنها را تعویض کنید.

احتباس ادراری و استنت

مجرای ادرار را می‌شود با قرار دادن لوله‌های کوچک در مجرای ادراری که به باز شدن مجرای ادرار کمک می‌کند، به طور ایمن باز (گشاد) کرد. پزشک به‌تدریج اندازه لوله وارد شده را افزایش می‌دهد تا در نهایت مجرای ادرار را به اندازه‌ای گشاد کند که بتواند ادرار را دفع کند.

پزشک همچنین می‌تواند یک بالون را به داخل مجرای ادرار هدایت کند و به آرامی آن را باد کند تا تنگی را از بین ببرد. یا ممکن است یک لوله کوچک به نام استنت را وارد کند که می‌تواند باز شود و به جریان ادرار کمک کند. استنت ممکن است برای مدت طولانی در مجرای ادرار شما باقی بماند تا وقتی که مطمئن شوید دیگر احتباس ادرار ندارید.

 

سیستوسکوپ در درمان احتباس ادراری

سیستوسکوپ یک لوله منعطف با منبع نور و دوربینی در انتهای آن است که می‌تواند با رسیدن به مجرای ادرار، داخل مثانه را نشان بدهد.

این به پزشک کمک می‌کند تا هرگونه انسداد، مثل سنگ، را در دستگاه ادراری تحتانی پیدا کند و آنها را از بین ببرد تا بتوانید به راحتی ادرار کنید.

 

دارودرمانی در احتباس ادراری

داروهایی که می‌توانند به درمان احتباس ادرار کمک کنند عبارتند از:

آنتی بیوتیک‌ها، برای عفونت‌های پروستات، مثانه یا مجاری ادراری

داروهایی برای شل کردن پروستات یا اسفنکترها و کمک به جریان آزادتر ادرار

داروهایی برای کاهش اندازه پروستات (اگر BPH دارید)

 

اصلاح سبک زندگی و احتباس ادراری

در اینجا به بعضی از تغییرات سبک زندگی اشاره می‌شود که ممکن است به کاهش احتباس ادرار کمک کند:

• در زمان‌های خاصی مایعات بنوشید تا بتوانید زمان ادرار کردن ِخود را کنترل کنید.
• تمرینات کف لگن را انجام دهید تا کنترل بیشتری بر اسفنکترهای ادراری خود داشته باشید.
• تمریناتی را بیاموزید که می‌تواند به ساخت ماهیچه‌هایی که مثانه را کنترل می‌کنند کمک کند (هم برای زنان و هم مردان)

عمل جراحی برای درمان احتباس ادراری

اگر داروها و تغییرات شیوه زندگی به رفع احتباس ادراری کمک نکنند، ممکن است جراحی برای شما بهترین درمان باشد.

در مورد مردان، پزشک ممکن است بتواند ابزاری را از طریق مجرای ادرار وارد بدن کند و با استفاده از یک ابزار تخصصی یا لیزر انسداد را از بین ببرد. این جراحی‌ها معمولاً تهاجمی نیستند و به حداقل زمان بهبودی نیاز دارند. شما همچنین می‌توانید به طور معمول در همان روز عمل جراحی ترخیص شوید.

بعضی از گزینه‌های جراحی برای احتباس ادرار عبارتند از:

• اِعمال سوزن و گرما از طریق مجرای ادرار
• باز کردن منفذ ِتنگ ِمجرای ادرار (اورتروتومی)
• برداشتن بافت پروستات که ممکن است مجرای ادرار را محدود کند (معروف به برداشتن پروستات از طریق مجرای ادرار یا TURP)
• برداشتن پروستات

بعضی از جراحی‌ها ممکن است به روش لاپاروسکوپی (فقط با چند برش کوچک به وسیله ابزار جراحی و یک دوربین کوچک) یا با باز کردن پوست و بافت نزدیک نقطه مورد نظر، برای شرایط پیچیده‌تر انجام شوند، از جمله:

• برداشتن بافت سرطانی پروستات
• برداشتن رحمی که خیلی بزرگ شده یا تحت تاثیر شرایط پزشکی قرار گرفته است.
• پس از سیستوسل یا رکتوسل، مثانه یا رکتوم را به جایی که در بدن تعلق دارد برمی‌گردانند.
• برداشتن بافت‌های سرطانی در مجرای ادرار یا مثانه
• حذف سایر تومورها یا سرطان اندام‌های لگنی

آیا احتباس ادراری عوارضی دارد؟

تخلیه سریع مثانهء پر می‌تواند منجر به پر شدن مجدد مثانه با سرعت بیشتری شود. چنین علامتی فقط حدود ۲۴ ساعت اتفاق می‌افتد و هیچ مشکل اساسی ایجاد نمی‌کند. با این حال، این می‌تواند باعث از دست دادن مقدار زیادی نمک و آب از بدن شما و منجر به کم آبی بدن و کاهش خطرناک فشار خون شود. این شرایط اگر در طول زمان نظارت نشود، می‌ تواند خطرناک باشد. پزشک ممکن است ازشما بخواهد که به طور مداوم مراقب میزان مایعات و الکترولیت‌هایی باشید که هنگام ادرار کردن از دست می‌دهید تا بتواند میزان نوشیدنی را برای ثابت نگه داشتن این سطوح توصیه کند.

در این مورد، پزشک توصیه می‌کند که سوند را تا زمانی که مقدار مناسبی ادرار تولید نشده نگه دارید تا تولید ادرارتان کنترل شود.

با گذشت زمان، نگه داشتن سوند برای مدت طولانی می‌تواند باعث موارد زیر شود:

• عفونت‌های دستگاه ادراری که می‌تواند منجر به عفونت در جریان خون شود.
• آسیب یا تخریب مجرای ادرار
• ایجاد محدودیت در مجرای ادرار که می‌تواند ادرار را مسدود کند.

احتباس مزمن ادرار درمان نشده می‌تواند در نتیجهء ادرار تخلیه نشده، منجر به آسیب کلیه و ایجاد عوارضی شود، از جمله:

فشار خون بالا، تورم یا تجمع مایع در پاها (اِدِم) و آسیب بیشتر کلیه که می‌تواند منجر به نارسایی کلیه شود

 

نتیجه‌گیری

تشخیص احتباس ادراری حاد یا مزمن معمولاً آسان است، به خصوص اگر پس از مشاهده تغییرات در ادرار خود به سرعت به پزشک مراجعه کنید.

چندین نوع درمان ممکن است برای کمک به مدیریت علائم و کاهش خطر عوارض استفاده شود. در بعضی موارد، ممکن است به درمان طولانی مدت مثل سوند نیاز داشته باشید تا زمانی که مطمئن شوید مثانه شما قادر به آزادسازی کامل ادرار است.

سوندهای ادراری

سوند یا کاتتر ادراری یک لوله توخالی و نیمه انعطاف‌پذیر است که ادرار را از مثانه جمع آوری کرده و به کیسه تخلیه منتهی می‌شود. سوندهای ادراری در اندازه‌ها و انواع مختلفی وجود دارند:

لاستیکی، پلاستیکی (PVC) و سیلیکون

سوندها معمولاً زمانی ضروری می‌شوند که فرد نتواند مثانه خود را تخلیه کند. اگر مثانه تخلیه نشود، ادرار می‌تواند تجمع یافته و منجر به فشار در کلیه‌ها شود. این فشارهم منجر به نارسایی کلیه می‌شود که خطرناک است و باعث آسیب دائمی کلیه‌ها می‌شود.

اکثر سوندها تا زمانی که توانایی ادرار کردن خود را به دست نیاورید، که معمولاً مدت زمان کوتاهی است، ضروری هستند. افراد مسن و کسانی که آسیب دائمی یا بیماری شدید دارند ممکن است نیاز به استفاده از سوندهای ادراری برای مدت طولانی یا دائمی داشته باشند.

 

چرا از سوندهای ادراری استفاده می‌شود؟

پزشک سوند را در صورتی توصیه می‌کند که:

• نتوانید زمان ادرار را کنترل کنید.
• بی‌اختیاری ادرار داشته باشید.
• احتباس ادرار داشته باشید.

دلایلی که ممکن است به تنهایی قادر به ادرار کردن نباشید عبارتند از:

• مسدود شدن جریان ادرار به دلیل سنگ مثانه یا کلیه، لخته شدن خون در ادرار، یا بزرگ شدن شدید غده پروستات
• جراحی غده پروستات
• جراحی در ناحیه تناسلی، مثل ترمیم شکستگی لگن یا هیسترکتومی
• آسیب به اعصاب مثانه
• آسیب نخاعی
• وضعیتی که عملکرد ذهنی شما را مختل می‌کند، مثل زوال عقل
• داروهایی که توانایی عضلات مثانه را برای منقبض شدن مختل می‌کنند و باعث می‌شوند ادرار در مثانه گیر کند.
• اسپینا بیفیدا

انواع سوندهای ادراری

سه نوع اصلی سوند وجود دارد: سوندهای ساکن، سوندهای خارجی و سوندهای کوتاه مدت.

 

عوارض احتمالی سوندهای ادراری

بر اساس یک تحقیق، سوندهای ادراری ساکن، علت اصلی عفونت‌های دستگاه ادراری مرتبط با مراقبت‌های بهداشتی (UTIs) هستند. بنابراین، تمیز کردن منظم سوندها برای جلوگیری از عفونت مهم است.

علائم این نوع عفونت ممکن است شامل موارد زیر باشد:

تب، لرز، سردرد، ادرار کدر به دلیل چرک، سوزش مجرای ادرار یا ناحیه تناسلی، نشت ادرار از سوند، وجود خون در ادرار، ادرار بدبو و درد بخش تحتانی کمر

سایر عوارض استفاده از سوند ادراری عبارتند از:

واکنش آلرژیک به مواد مورد استفاده در سوند مثل لاتکس، سنگ مثانه، خون در ادرار، آسیب به مجرای ادرار، آسیب کلیه (با سوندهای طولانی مدت ساکن)، و سپتی‌سِمی یا عفونت مجاری ادراری، کلیه ها یا خون

 

طرز مراقبت از سوند ادراری

سوندهای یکبار مصرف و سوندهای قابل استفاده مجدد در دسترس هستند. برای سوندهای قابل استفاده مجدد، حتماً هم سوند و هم ناحیه‌ای را که وارد بدن می‌شود با آب و صابون تمیز کنید تا خطر عفونت ادراری کم شود. سوندهای یکبار مصرف در بسته‌بندی استریل عرضه می‌شوند و بنابراین فقط لازمست بدن خود را قبل از قرار دادن سوند تمیز کنید.

همچنین باید مقدار زیادی آب بنوشید تا ادرارتان شفاف یا کمی زرد بماند. این به جلوگیری از عفونت کمک می‌کند.

کیسه زهکشی که برای جمع‌آوری ادرار استفاده می‌شود را حداقل هر هشت ساعت و هر زمان که کیسه پر شد خالی کنید. برای تمیز کردن کیسه زهکشی از یک بطری پلاستیکی حاوی مخلوط سرکه و آب یا سفید کننده و آب استفاده کنید.

منبع: HealthLine