افتادگی اندام لگن (POP: Pelvic Organ Prolapse) زمانی اتفاق می‌افتد که یک عضو در ناحیه لگن، مثل مثانه، از موقعیت طبیعی خود به پایین لگن، به درون واژن یا خارج از بدن می‌لغزد و ممکن است کل عضو یا بخشی از آن را درگیر کند. این اندام‌ها عبارتند از: مجرای ادرار، مثانه، رحم، روده یا روده کوچک، کولون سیگموئید، راست روده و واژن.
اورولوژیست‌ها بیمارانی را که به انواع مختلف پرولاپس مبتلا هستند، درمان می‌کنند. پرولاپس اندام لگن معمولاً به عنوان افتادگی دیواره واژن: شامل بخش‌های قدامی، خلفی یا آپیکال، مشخص می‌شود.
پرولاپس‌های قدامی عبارتند از:
پرولاپس‌های خلفی عبارتند از:
پرولاپس‌های آپیکال عبارتند از:
بسته به نوع افتادگی، بعضی از اندام‌ها ممکن است، از واژن بیرون بزنند.
شایع‌ترین علت افتادگی اندام لگن، ضعیف شدن عضلات لگنی است که اندام‌ها را در جای خود نگه می‌دارند. افتادگی اغلب بعد از زایمان طبیعی (زایمان واژینال) که عضلات لگن ضعیف و یا کشیده شده‌اند اتفاق می‌افتد. سایر عواملی که باعث افتادگی اندام لگنی می‌شوند عبارتند از:
سالخوردگی، یائسگی، اضافه وزن، سرفه‌های طولانی مدت یا بیماری مزمن ریوی، یبوست مکرر یا مزمن، سابقه خانوادگی و تومورهای لگن
علائم زیادی در ارتباط با افتادگی اندام لگن وجود دارد که بستگی به اندام ِدرگیر و نوع افتادگی دارد. واضح‌ترین آن در واقع دیدن بیرون زدگی اندام در خارج از بدن یا داشتن احساس برآمدگی واژن است. موردهای دیگر ممکن است شامل موارد زیر باشد:
درمان بر اساس جدی بودن مشکل تعیین می‌شود؛ به این معنا که اگر مشکل جزئی است، ممکن است تمرینات کگل توسط اورولوژیست برای تقویت عضلات لگن توصیه شود و یا برای بیمار، پساری واژن بمنظور نگه داشتن عضو افتاده، تعبیه شود. حتی در موارد جدی‌تر، ممکن است به جراحی و مثلا قرار دادن یک مِش نیاز باشد. در بسیاری از موارد، جراحی کم تهاجمی و یا رباتیک ممکن است مورد استفاده قرار بگیرد که زمان بهبودی کوتاه و نتایج مطلوب فراوانی دارد.
