مشکلات آناتومی تناسلی مردان انواع مختلفی دارد که بعضی از آنها جزئی است و مشکلات چندانی ایجاد نمی‌کند، اما شماری از آنها عارضه‌هایی اورژانسی و جدی است که نیاز به جراحی یا درمان فوری دارد.
انواع مشکلات آناتومی تناسلی
به التهاب سر آلت بالانیت گفته می‌شود. اگر پوست ختنه‌گاه ملتهب باشد، بیماری بالانوپوستیت گفته می‌شود. شایع‌ترین علت بالانیت رعایت نکردن بهداشت در آقایانی است که ختنه نشده‌اند. اگر زیر پوست ختنه‌گاه به خوبی تمیز نشود، باکتری، عرق، سلول‌های مرده پوست و ذرات مختلف اطراف سر آلت جمع می‌شود و به التهاب دامن می‌زند. اگر بیمار ختنه نشده دچار فیموز باشد، یعنی پوست ختنه‌گاه پشت سر آلت گیر کند، و نتواند زیر پوست ختنه‌گاه را تمیز کند، احتمال التهاب افزایش می‌یابد. از دیگر علل بالانیت می‌توان به درماتیت و عفونت (عفونت قارچی یا عفونت مقاربتی) اشاره کرد.
علائم: درد، ورم و خارش آلت، راش روی آلت و ترشحات بدبو از علائم بالانیت محسوب می‌شود.
درمان: اگر عفونت علت بیماری باشد، آنتی بیوتیک یا داروی ضدقارچی تجویز می‌شود. چنانچه بالانیت شدید یا مکرر باشد، ختنه بهترین روش درمان خواهد بود.
◀️ علت‌ها، علائم، تشخیص و درمان بالانیت
اپیسپادیاس نوعی نقص مادرزادی نادر است که به علت کامل رشد نکردن میزراه (مجرای خروج ادرار) بروز می‌یابد و ادرار نمی‌تواند به راحتی از بدن خارج شود. اپیسپادیاس هم در نوزادان پسر و هم در نوزادان دختر مشاهده می‌شود. نوزادان پسر مبتلا به اپیسپادیاس با آلتی کوتاه و پهن متولد می‌شوند که انحنایی غیرطبیعی دارد. سوراخ میزراه در سر آلت نیست و میزراه یا پیشابراه از کنار بخش فوقانی آلت به بیرون راه دارد یا ممکن است تمام طول آلت را باز باشد.
علائم: از نشانه‌های اپیسپادیاس در آقایان می‌توان به منفذ غیرعادی میزراه، عریض بودن استخوان شرمگاهی، غیرطبیعی بودن شکل آلت یا کج بودن آلت (کوردی)، نفروپاتی برگشتی (برگشت ادرار به کلیه‌ها)، بی‌اختیاری ادرار و عفونت‌های مجرای ادرار اشاره کرد.
درمان: شدت اپیسپادیاس از ملایم تا شدید متغیر است. موارد خفیف نیازی به جراحی ندارد، اما برای اصلاح اکثر موارد اپیسپادیاس باید جراحی انجام شود. بیشینه‌سازی عملکرد آلت، افزایش طول آن و طبیعی‌تر کردن ظاهر آلت از اهداف درمان به شمار می‌آید. چنانچه مثانه نیز درگیر باشد، باید برای ایجاد مجرای عبور ادرار و حفظ قدرت باروری مرد جراحی انجام شود. جراحی اصلاحی اپیسپادیاس به دو تکنیک Cantwell و Mitchell انجام می‌شود.
هیپوسپادیاس نقصی مادرزادی است که در آن سوراخ میزراه نه در سر آلت که زیر آن قرار دارد. شدت عارضه متغیر است و به محل قرارگیری سوراخ میزراه بستگی دارد. سوراخ میزراه در بسیاری موارد نزدیک سر آلت قرار دارد. سوراخ میزراه در بعضی نوزادان پسر در وسط بدنه یا در پایه آلت تناسلی قرار دارد و به ندرت پیش می‌آید که سوراخ میزراه زیر کیسه بیضه (اسکروتوم) قرار می‌گیرد.
علائم: از علائم هیپوسپادیاس می‌توان به سوراخ غیرعادی میزراه، انحناء رو به پایین آلت (کوردی)، پاشیدن غیرعادی ادرار هنگام ادرار کردن و ناهنجاری‌های پوست ختنه‌گاه اشاره کرد که حالت کلاهک مانندی به آلت می‌دهد.
درمان: هیپوسپادیاس یکی از بیماری‌های شایع آلت است که تشخیص و درمان آن آسان است. اکثر بیمارانی که از این مشکل مادرزادی رنج می‌برند، اگر درمان مناسب دریافت کنند، در دوران بزرگسالی عملکرد جنسی طبیعی خواهند داشت. موقعیت سوراخ میزراه طی عمل جراحی اصلاح می‌شود و در بعضی موارد بدنه آلت نیز صاف می‌شود. جراحی عموماً در بازه سنی 3 تا 18 سال انجام می‌شود.
سرطان آلت تناسلی یا سرطان پنیس تقریباً همیشه از سلول‌های پوستی آلت شروع می‌شود. سرطان‌های آلت به پنج نوع اصلی کارسینوم سلول‌های سنگفرشی، سرطان سلول‌های پایه‌ای، آدنوکارسینوم و سارکوم تقسیم‌بندی می‌شود. حدود 95 درصد از تمام سرطان‌های آلت از سلول‌های سنگفرشی، یعنی سلول‌های پوستی صاف شروع می‌شود. سرطانی که در سلول‌های سنگفرشی بروز می‌یابد، به کارسینوم سلول‌های سنگفرشی موسوم است که معمولاً به آهستگی پیشرفت می‌کند و اگر در مراحل اولیه تشخیص داده شود، قابل درمان است. کارسینوم درجا یا CIS نخستین مرحله سرطان سلول‌های سنگفرشی آلت است که فقط در لایه‌های فوقانی پوست آلت دیده می‌شود. ملانوم و سرطان سلول‌های پایه‌ای هر یک کمتر از دو درصد از کل موارد سرطان آلت را به خود اختصاص می‌دهد. سارکوم و آدنوکارسینوم که بیماری پاژه نیز خوانده می‌شود، بسیار نادر است.
علائم: سرطان آلت با زائده‌ها یا زخم‌های روی آلت، خونریزی روی آلت و ترشح غیرعادی آلت همراه است.
درمان: سرطان آلت تناسلی باید درمان شود. اگر سرطان در مراحل اولیه تشخیص داده شود، احتمال این که بتوان آلت را حفظ کرد، وجود دارد. چنانچه سرطان در بافت‌های عمقی آلت پخش شده باشد، جراح برای درمان سرطان چاره‌ای جز انجام عمل پنکتومی (برداشتن بخشی از آلت یا تمام آن) ندارد.
بیماری پیرونی یکی از مشکلات آلت است که نتیجه ایجاد بافت همبند جای زخم، یعنی پلاک، داخل آلت است. بیماری پیرونی باعث نعوظ دردناک و با انحناء غیرعادی می‌شود. آلت بسیاری از آقایان هنگام شق شدن انحناء ملایمی دارد که به هیچ وجه مشکل‌ساز نیست. اما اگر نعوظ دردناک باشد یا میزان خم شدن آلت قابل توجه باشد، اختلال نعوظ پیش می‌آید، میل جنسی مرد کاهش می‌یابد و حتی ممکن است مقاربت را غیرممکن کند و به ناتوانی جنسی منجر شود.
علائم: ایجاد بافت همبندی که از زیر پوست آلت دیده می‌شود، انحناء یا خم شدن قابل توجه آلت، دشواری در رسیدن به نعوظ یا حفظ آن، احساس درد در آلت و کوتاه شدن آلت از نشانه‌های بیماری پیرونی محسوب می‌شود.
درمان: بیماری پیرونی گاهی خفیف است و مشکلات جدی ایجاد نمی‌کند. در این شرایط درمان ضرورتی ندارد. همچنین احتمال دارد که وضعیت به مرور بهبود یابد و مشکل خود به خود بدون درمان برطرف شود. اما اگر درد یا کجی آلت نزدیکی را دشوار کند، باید به متخصص مراجعه کرد. متخصص دارو تجویز می‌کند، دارو را در اسکار (جای زخم) تزریق می‌کند یا برای اصلاح پیرونی جراحی انجام می‌دهد. پزشک گاهی داروهای دیگری نیز تجویز می‌کند. چنانچه بیماری شدید باشد و بدون درمان یا خود به خود بهبود نیابد، جراحی برای درمان عارضه انجام می‌شود.
فیموز به عارضه‌ای گفته می‌شود که به عقب برگشتن پوست ختنه‌گاه آلت را دشوار می‌کند، اما در صورت وجود پارافیموز نمی‌توان پوست ختنه‌گاه را به محل اصلی برگرداند. هر دو بیماری در پسران و مردانی بروز می‌یابد که ختنه نشده‌اند.
علائم: از علائم پارافیموز می‌توان به ممکن نبودن برگرداندن پوست ختنه‌گاه به محل اصلی، دشواری در انزال و ادرار کردن، تغییر رنگ یا کبودی آلت و ورم کردن آلت اشاره کرد.
درمان: چون پوست ختنه‌گاه نوزادان هنوز سفت است، این عارضه در نوزادان شیوع بالاتری دارد. فیموز در اکثر موارد و به موازات بزرگ شدن کودک برطرف می‌شود. چنانچه پوست ختنه‌گاه تا زمان نوجوانی حالت عادی پیدا نکند، درمان ضرورت می‌یابد. در ابتدا کرم استروئید برای شل کردن پوست ختنه‌گاه و امکان‌پذیر شدن دستکاری آن تجویز می‌شود، اگر کرم موثر نبود، ختنه انجام می‌شود.
پارافیموز مشکلی اورژانسی است و پزشک باید آن را به سرعت ارزیابی و درمان کند. دستکاری و چرب و لغزنده کردن پوست ختنه‌گاه با هدف تغییر موقعیت آن، ایجاد برش‌های کوچک در پوست ختنه‌گاه برای کاهش ورم و یا برآمدگی و در صورت موفقیت‌آمیز نبودن این دو روش ختنه برای درمان پارافیموز انجام می‌شود.
نعوظ دائم یا پریاپیسم به نعوظی گفته می‌شود که بیش از 4 ساعت طول بکشد و آلت پس از رسیدن به ارگاسم شل نشود. نعوظ دائم دردناک است و همواره پی‌آمد فعالیت جنسی نیست. مصرف دارو، الکل و سوء مصرف مواد، به ویژه کوکائین و ماری جوانا، مشکلات نخاع و بعضی بیماری‌های خونی از علل نعوظ دائم به شمار می‌آید.
درمان: نعوظ دائم یک مورد اورژانسی است. چنانچه نعوظ بیش از 4 ساعت طول بکشد، باید برای درمان به اورژانس مراجعه کرد. برای درمان نعوظ دائمی معمولاً خون آلت تخلیه می‌شود و داروهایی نیز برای منقبض کردن عروق خونی تجویز می‌شود. جراحی به ندرت برای درمان نعوظ دائم و پیشگیری از آسیب دائمی آلت ضرورت می‌یابد.
انسداد مجاری ادرار، بسته شدن یک یا هر دو لولهای (حالب) است که ادرار را از کلیه به مثانه انتقال میدهند. انسداد مجاری ادرار را می‌توان معالجه کرد. با اینحال اگر درمان نشود علائم خفیف آن که شامل درد، تب و عفونت است به سرعت منجر به علائم حاد و شدید مثل از کار افتادن […]
بی اختیاری ادرار بی‌اختیاری ادرار علاوه بر زنان در مردان نیز شیوع زیادی دارد. بسیاری از مردان به دلایل مختلف به ویژه مشغلههای کاری ساعتها ادرار خود را نگه میدارند و این مسئله سبب اختلال در فعالیت طبیعی مثانه و بروز بی‌اختیاری می‌شود. مثانه پس از پر شدن مرتب به مغز پیام میفرستد و اگر […]
هرگونه اختلال در عملکرد سیستم عصبی مثانه باعث می‌شود دفع ادرار به درستی و در زمان مناسب صورت نگیرد. این اختلال مثانه نوروژنیک یا مثانه عصبی نامیده می‌شود که به دو شکل بروز می‌کند. مثانه عضوی عضلانی است که وظیفه نگهداری ادرار و انتقال آن به مجرای ادرار را بر عهده دارد. به طور معمول […]
مشکلات اورولوژی بعد از میانسالی مشکلات اورولوژی بعد از میان سالی چیست؟ عوارض اورولوژیکی میانسالی در آقایان شامل مشکلات پروستات و مشکلات پس از جراحی پروستات است. غده پروستات غده ای است که در همه آقایان وجود دارد ولی بعد از سن 35 سالگی بزرگتر می شود و ایجاد عارضه می کند. عوارض ادراری پروستات […]
