در بخش های اول، دوم ، سوم و چهارم این مقاله به لزوم معاینه و آزمایش پروستات، افرادی آزمایش پروستات برای آنها لازم است، انواع آزمایش و معاینه پروستات، پروستاتیت باکتریایی مزمن و علائم این عفونت، درمان‌های خاص پروستاتیت باکتریایی مزمن، عفونت پروستات، انواع پروستاتیت مزمن، علل پروستاتیت مزمن و … پرداختیم. در این بخش موارد دیگری را در خصوص پروستاتیت بررسی می کنیم.
اغلب دلایل بیماری پروستاتیت مزمن، ناشناخته و بسته به مورد خاص آن متفاوت است. دلایل احتمالی این موارد عبارتند از:
-انسداد جریان ادرار
-میکروارگانیسم‌های ناشی از عفونت‌های مقاربتی (STIs) مثل کلامیدیا
-حمله سیستم ایمنی بدن به غده پروستات
-تحریکِ پروستات، ناشی از اسید اوریک که یک ترکیبِ موجود در ادرار است
-عملکرد غیر عادی اعصاب یا عضلات
برای تشخیص وضعیت غده پروستات، پزشک کار خود را با بررسی علائم شروع می‌کند.
اگر علائم نوع پروستاتیت مزمن را نشان بدهد، ممکن است انجام معاینه رکتال دیجیتال (DRE) لازم باشد که احتمالا باعث درد یا ناراحتی موقتی در مردان مبتلا به پروستاتیت می‌شود.
ام آر آی یا روش تصویربرداری رزونانس مغناطیسی(MRI)
در برخی موارد، ممکن است از روش ام آر آی در ناحیه لگن استفاده شود. این روش پیشرفته‌ی تصویربرداری می‌تواند به پزشک کمک کند تا:
-آناتومی لگن شما را با جزئیات کامل مشاهده کند
-سرطان پروستات را به عنوان عامل بروز علائم این مشکل رد کند
-مناطق التهاب پروستات را تشخیص بدهد
به محض تأیید بیماری پروستاتیت مزمن، پزشک از شما می‌خواهد در صورت امکان آزمایشات بیشتری را برای تعیین نوع و علت این مشکل انجام دهید.
آزمایش ادرار می‌تواند به پزشک کمک کند تا پروستاتیت باکتریایی مزمن را تشخیص دهد؛ چون وجود باکتری در ادرار، این بیماری را تایید می‌کند. با این حال، اگر هیچ باکتری هم در ادرار شما مشاهده نشود، باز ممکن است CP /CPPS داشته باشید.
ممکن است پزشک شما بخواهد آزمایشات بیشتری را برای یافتن علت انجام دهد، یا ممکن است شما را به پزشکی متخصص در زمینه بیماری‌های دستگاه ادراری ارجاع بدهد.
آزمایشات بیشتر ممکن است شامل موارد زیر باشد:
-آزمایش مایعاتی که توسط غده پروستات دفع می‌شوند
-آزمایش خون
-سیستوسکوپی، که عبارت است از وارد کردن یک دوربین کوچک در مجرای ادرار برای بررسی مثانه، پروستات و مجرای ادرار
درمان پروستاتیت باکتریایی مزمن به نوع عفونتی بستگی دارد که در بیمار تشخیص داده شده است. مصرف یک دوره طولانی مدت از فلوروکینولون‌ها که نوعی از آنتی بیوتیک‌ها هستند، معمولاً جزو اولین دوره درمانی این بیماری است. ممکن است لازم باشد ۴ تا ۱۲ هفته آنتی بیوتیک مصرف کنید. حدود ۷۵ درصد موارد پروستاتیت باکتریایی مزمن با مصرف آنتی- بیوتیک از بین می‌روند.
در بیشتر موارد، علت این بیماری مربوط به شرایط ناشناخته است. این بدان معناست که درمان بیماری شامل استفاده از داروها برای کاهش یا از بین بردن علائم است: معمولاً شل کننده‌های عضلانی، مسکن‌های درد و داروهای ضد اضطراب برای درد تجویز می‌شوند.
سایر درمان‌های رایج شامل داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی (NSAID) و آلفا بلاکرها مثل تامسولوزین یا فلامکس (Flomax) است. ضد التهاب‌های غیراستروئیدی به کاهش التهاب کمک می‌کنند و آلفا بلاکرها باعث تسکین بعضی از علائم ادراری می‌شوند.
در بعضی از موارد، ماساژ پروستات می‌تواند باعث تخلیه مایعاتی شود که باعث التهاب آن شده‌اند. حمام‌های گرم و درمان‌های حرارتی مثل پد حرارتی هم می‌توانند به رفع این ناراحتی کمک کنند.
پزشک ممکن است حذف بعضی از غذاهای پرادویه یا نوشیدنی‌های اسیدی را از رژیم غذایی شما توصیه کند، چون باعث بدتر شدن علائم می‌شوند.
چنانچه رعایت نکات بهداشتی عامل پیشگیرانه‌ی بسیاری از مشکلات و بیماری‌هاست، با رعایت بهداشت می‌توان از اشکال باکتریایی پروستاتیت مزمن هم جلوگیری کرد. هنگامی که آلت تناسلی مرد تمیز نگه داشته شود، خطر ورود باکتری به مجرای ادرار کمتر است. همچنین می‌توان با نوشیدن مایعات فراوان برای افزایش ادرار منظم و یا با درمان عفونت‌های ادراری و مثانه (به محض بروز آنها) از بیماری پروستاتیت باکتریایی مزمن جلوگیری کرد.
منبع
https://www.healthline.com/human-body-maps/prostatic-plexus#2
بیشتر بخوانید:
دانستنی های پروستات و آزمایش پروستات(بخش اول)
دانستنی های پروستات و آزمایش پروستات(بخش دوم)
دانستنی های پروستات و آزمایش پروستات(بخش سوم)
دانستنی های پروستات و آزمایش پروستات(بخش چهارم)
