مننگوسل و میلومننگوسل دو نوع علامت قابل مشاهده اسپینا بیفیدا هستند که در صورت عدم تشکیل صحیح ستون فقرات و نخاع بیمار ایجاد می‌شوند. اگرچه مننگوسل و میلومننگوسل به اندازه اکولتا (نوع دیگر اسپینا بیفیدا) رایج نیستند، مننگوسل هنوز هم شدیدترین نوع و میلومننگوسل به عنوان یک نوع نادر اسپینا بیفیدا شناخته می‌شود.
تفاوت این دو در اینست که در مورد میلومننگوسل، بخشی از نخاع و اعصاب در خارج از بدن تشکیل می‌شود و در یک کیسه پر از مایع واقع در ستون فقرات قرار می‌گیرد در حالی که نقص مادرزادی مننگوسل نخاع یا اعصاب را درگیر نمی‌کند.
میلومننگوسل یا اسپینا بیفیدای باز که شدیدترین نوع اسپینا بیفیداست، زمانی تشخیص داده می‌شود که کانال نخاعی بیمار توسعه نیافته باشد و در پشت، یا در قسمت تحتانی و یا میانی کمر، بیرون بزند. به دلیل این نقص مادرزادی، یک کیسه قابل مشاهده حاوی رگ‌های خونی و مایع مغزی نخاعی در پشت بیمار تشکیل می‌شود و بافت ها و اعصاب را به طور خطرناکی در معرض دید قرار می‌دهد.
این نوع اسپینا بیفیدا معمولاً در بدو تولد اتفاق می‌افتد و بر اساس گزارش‌ها، از هر ۱۰۰۰۰۰ تولد زنده در ایالات متحده، ۱۸ مورد را تحت تأثیر قرار داده است. بیماران مبتلا به میلومننگوسل در معرض خطر ابتلا به عفونت‌های تهدید کننده حیات‌اند و همچنین ممکن است از فلج و از دست دادن حس رنج ببرند.
اکثر افراد مبتلا به میلومننگوسل از اختلال عملکرد مثانه و روده رنج می‌برند، چون اعصاب کنترل کننده این عملکردهای بدن از پایین نخاع می‌آیند و درست زیر ضایعه قرار دارند.
میلومننگوسل معمولاً قبل یا بلافاصله بعد از تولد بیمار تشخیص داده می‌شود. نوزادان مبتلا به این نقص مادرزادی باید در طول زندگی خود توسط یک تیم تخصصی از متخصصان مراقبت های بهداشتی کمک و حمایت شوند.
مننگوسل یک نوع نادر از بیماری اسپینا بیفیداست که با یک کیسه مایع نخاعی برآمده در پشت یا در ستون فقرات مشخص می‌شود. مننگوسل به عنوان کمترین نوع نقص مادرزادی، بر سیستم عصبی بیمار تأثیر نمی‌گذارد چون هیچ عصبی مستقیماً تحت تأثیر قرار نمی‌گیرد.
بیماران مبتلا به مننگوسل ممکن است مشکلات جزئی در مورد عملکرد مثانه و روده خود داشته باشند.
مننگوسل قبل یا بلافاصله بعد از تولد بیمار تشخیص داده می‌شود. نوزادان مبتلا به این نقص مادرزادی می‌توانند برای برداشتن مننگوسل تحت عمل جراحی قرار بگیرند، اما حتی بعد از جراحی، بعضی از عوارض ممکن است ادامه داشته باشد.
به طور کلی، اسپینا بیفیدا شایع‌ترین نقص لوله عصبی در ایالات متحده است و گزارش شده که از ۴ میلیون تولد، سالانه حدود ۲۰۰۰ نوزاد با این نقص متولد می‌شوند.
تفاوت محل این دو نقیصه در این است که بیمار مبتلا به مننگوسل یا میلومننگوسل دارای یک کیسه پر از مایع قابل مشاهده در قسمت میانی تا پایینی ستون فقرات است. مننگوسل در پشت بیمار و سایر نواحی ستون فقرات مانند گردن یا سر قرار دارد.
بیشتر نقص مادرزادی میلومننگوسل در ناحیه لومبوساکرال ایجاد می‌شود. اگر میلومننگوسل در محل بالاتری از ستون فقرات بیمار قرار بگیرد، عوارض شدیدتر خواهد بود.
مننگوسل و میلومننگوسل به طور متفاوتی به عنوان دو نوع اسپینا بیفیدا طبقه‌بندی می‌شوند. مننگوسل کمترین نوع اسپینا بیفیدا است و یک نقص مادرزادی خطرناک تلقی می‌شود که خوشبختانه می‌شود آن را از طریق جراحی ترمیم کرد. بیماران مبتلا به مننگوسل از آسیب عصبی رنج نمی‌برند و هیچ مشکل عصبی ناشی از این نقص مادرزادی ندارند.
میلومننگوسل به عنوان شدیدترین شکل اسپینا بیفیدا تقریباً از هر ۱۰۰۰ تولد زنده یکی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. بیماران مبتلا به میلومننگوسل مشکل فلج یا حتی ضعف در زیر محل این نقص مادرزادی را تجربه می‌کنند. وجود میلومننگوسل می‌تواند باعث آسیب به اندام‌های تحتانی و همچنین باعث مشکلاتی در عملکرد مثانه و روده شود.
تفاوت ظاهری بین مننگوسل و میلومننگوسل بر اساس محل آنها در ستون فقرات بیمار و نوع کیسه پر از مایع است که بیمار مبتلا به اسپینا بیفیدا دارد.
میلومننگوسل معمولاً در ناحیه لومبوساکرال قرار دارد و همچنین می‌تواند در نواحی گردنی یا قفسه سینه ستون مهره و طناب نخاعی بیمار ایجاد شود. این نقص مادرزادی به شکل یک کیسه پر از مایع است که شامل بخشی از نخاع بیمار و پوشش محافظ آن است.
مننگوسل در ناحیه لومبوساکرال قوس‌های مهره‌ای بیمار رخ می‌دهد و اغلب با پوست پوشانده می‌شود و به ندرت بیش از سه مهره را درگیر می‌کند.
تفاوت بین تشخیص مننگوسل و میلومننگوسل از طریق یک سری آزمایشات است که زنان باردار باید برای نوزادان در حال رشد خود انجام دهند، مثل آزمایش خون، سونوگرافی قبل از تولد و آمنیوسنتز.
به طور کلی، ستون فقرات بیفیدا را می‌شود در طول اسکن ناهنجاری اواسط بارداری زنان تشخیص داد. این آزمایش که برای همه زنان باردار بین هفته ۲۱-۱۸ بارداری ارائه می‌شود، می‌تواند مشخص کند که آیا نوزاد مبتلا به اسپینا بیفیدا هست یا خیر.
بعد از تولد، نوزادان مبتلا به مننگوسل یا میلومننگوسل تحت انواع مختلف آزمایشات قرار می‌گیرند تا مشخص شود که وضعیت اسپینا بیفیدا چقدر وخیم است بلکه پزشکان بتوانند بهترین گزینه‌های درمانی را برای درمان این نقص مادرزادی ارائه دهند.
تفاوت درمان مننگوسل و میلومننگوسل بستگی به شدت یا وضعیت این نوع نقص مادرزادی دارد. خفیف‌ترین مورد ممکن است نیاز به درمان فوری نداشته باشد در حالی که برای موارد متوسط، ممکن است جراحی توصیه شود.
برای بیماران مبتلا به مننگوسل، اگر کیسه شکسته یا در شرف شکستگی باشد، جراحی فوری برای جلوگیری از آسیب بیشتر توصیه می‌شود. جراحی ممکن است از بدتر شدن وضعیت افراد مبتلا به میلومننگوسل جلوگیری کند، اما نمی‌تواند عملکرد از دست رفته را بازگرداند.
بسته به وضعیت اسپینا بیفیدا، برای بیماران مبتلا به مننگوسل یا میلومننگوسل ممکن است بریس، کفش اصلاحی، عصا یا سایر وسایل حمایتی تجویز شود.
شباهت‌های این دو نقیصه در این است که هر دو بیماری به عنوان نقص لوله عصبی باز و اسپینا بیفیدای باز شناخته می‌شوند و هر دو یا اصلا پوشیده نیستند یا فقط توسط یک غشاء پوشانده شده‌اند.
اگر فرزند اول خانواده به هر نوع اسپینا بیفیدا مبتلا شود، خطر ابتلا به این بیماری به ۳-۲٪ برای فرزند دوم و ۱۰٪ برای فرزند سوم افزایش می‌یابد.
میلومننگوسل یا مننگوسل ممکن است به دلیل ترکیبی از عوامل خطر ژنتیکی، تغذیه‌ای و محیطی، از جمله سابقه خانوادگی نقص لوله عصبی و کمبود فولات ایجاد شود.
هوالشافی…
منبع: spinabifida.net
