در دوران مصر و یونان باستان، پزشکان به طور مرتب به بررسی رنگ، بو و بافت ادرار می‌پرداختند. همچنین، آن‌ها به جست‌وجو برای پیدا کردن حباب، خون و سایر علائم نشانگر بیماری نیز می‌پرداختند. امروزه یک شاخۀ کامل از علم پزشکی بر سلامت دستگاه ادراری متمرکز شده است. به این شاخه، اورولوژی گفته می‌شود. در این نوشته نگاهی می‌اندازیم به آن چه که اورولوژیست‌ها انجام می‌دهند و ملاحظاتی که شما باید در هنگام مراجعه به این متخصصان در نظر داشته باشید.
اورولوژیست به تشخیص و درمان بیماری‌های دستگاه ادراری در زنان و مردان، همچنین به تشخیص و درمان هر مورد مرتبط با دستگاه تناسلی در مردان نیز می‌پردازند. در برخی از موارد ممکن است آن‌ها اقدام به انجام عمل جراحی نمایند. برای مثال، ممکن است که آن‌ها تومور سرطانی را از بدن خارج کنند یا انسداد ایجاد شده در مجرای ادراری را رفع نمایند. اورولوژیست‌ها در بخش‌های مختلفی (از جمله، بیمارستان‌ها، کلینیک‌های خصوصی و مراکز اورولوژی) مشغول به کار هستند.
به دستگاهی گفته می‌شود که وظیفۀ تولید، نگه‌داری و دفع ادرار از بدن را بر عهده دارد. اورولوژیست‌ها قادر به درمان تمامی اجزای این دستگاه هستند. از جمله:
کلیه‌ها (اندام‌هایی که پسماندها را از خون خارج می‌کنند تا ادرار تولید کنند)
میزنای‌ها (لوله‌‌‌هایی که ادرار از طریق آن‌ها از کلیه‌ها به مثانه منتقل می‌شود)
مثانه (کیسه‌ای توخالی که ادرار را در خود نگه می‌دارد)
مجرای ادرار یا میزراه (که ادرار از طریق آن از مثانه به خارج از بدن منتقل می‌شود)
غدد فوق کلیوی (غددی که در بالای کلیه‌ها واقع شده‌اند و هورمون ترشح می‌کنند)
اورولوژیست‌ها مشکلات تمامی بخش‌های دستگاه تناسلی مردان را نیز درمان می‌کنند. این دستگاه شامل موارد زیر است:
آلت مردانه (اندامی که ادرار و اسپرم را به خارج از بدن هدایت می‌کند)
پروستات (غده‌ای در زیر مثانه که برای تولید منی، مایعی را به اسپرم اضافه می‌کند)
بیضه‌ها (دو اندام بیضی شکل واقع در کیسۀ بیضه که هورمون تستوسترون و اسپرم تولید می‌کنند)
اورولوژی شاخه‌ای از علم پزشکی‌ست که بر بیماری‌های دستگاه ادراری و دستگاه تناسلی مردانه متمرکز می‌شود. برخی از اورولوژیست‌ها به درمان بیماری‌های عمومی دستگاه ادراری می‌پردازند. سایر این متخصصان در حوزۀ خاصی از اورولوژی مشغول به کار هستند، برای مثال:
اورولوژی زنان (که بر مسائل مرتبط با دستگاه تناسلی و ادراری زنان تمرکز دارد)
ناباروری مردان (که بر مشکلات مرتبط با ناباروری مردان متمرکز است)
نورواورولوژی (که بر مشکلات دستگاه ادراری با منشاء مشکلات دستگاه عصبی، تمرکز دارد)
اورولوژی اطفال (که بر مشکلات دستگاه ادراری در کودکان تمرکز دارد)
انکولوژی اورولوژی (که بر سرطان‌های دستگاه ادراری از جمله مثانه، کلیه‌ها، پروستات و بیضه‌ها تمرکز دارد)
اگر علاقه دارید یک ارولوژیست شوید، باید پس از کسب مدرک دورۀ دانشکدۀ پزشکی به مدت 4 الی 5 سال در یک بیمارستان، دوره‌های مربوطه را با موفقیت پشت سر بگذارید. در حین این دورۀ آموزشی (که به آن رزیدنسی گفته می‌شود)، شما در کنار اورولوژیست‌های مجرب کار می‌کنید تا مهارت‌های جراحی را فرا بگیرید.
برخی از اورولوژیست‌ها تصمیم می‌گیرند تا یک دورۀ تکمیلی یک یا دو ساله را نیز پشت سر بگذارند. به این دوره، دورۀ تکمیلی تخصصی (فلوشیپ) گفته می‌شود. شما در این دوره در یک حوزۀ تخصصی (مثل انکولوژی اورولوژی یا اورولوژی زنان) مهارت پیدا می‌کنید. اورولوژیست‌ها باید در انتهای دورۀ آموزشی، برای کسب گواهی اورولوژی در یک آزمون شرکت کنند. پس از موفقیت در امتحان، انجمن اورولوژی امریکا برای آن‌ها یک گواهی‌نامه صادر می‌کند.
