مثانه بیش فعال و بی‌اختیاری ادرار چیست؟
مثانه بیش فعال / انگلیسی: Overactive bladder (OAB) وضعیتی است که در آن مثانه دیگر نمی‌تواند ادرار را به طور طبیعی در خود نگه دارد. اگر مثانه بیش فعال دارید، اغلب ممکن است ناگهان احساس کنید نیاز به دفع ادرار دارید و یا کنترل ادرارتان از دست برود.
بی‌اختیاری ادرار زمانی است که کنترل مثانه خود را از دست می‌دهید و این علامتی است که می‌تواند نشانه چیزی ساده مثل مصرف بیش از حد مایعات و یا نشان دهنده یک مشکل جدی‌تر، مثل عفونت دستگاه ادراری (UTI) باشد.
علل بروز مثانه بیش فعال
علل سبک زندگی
بیش فعالی مثانه زمانی اتفاق می‌افتد که ماهیچه‌های کنترل کننده عملکرد مثانه، شروع به فعالیت غیرارادی کنند. دلایل احتمالی زیادی برای مثانه بیش فعال وجود دارد، از جمله سبک زندگی. به عنوان مثال، اگر مقادیر زیادی الکل و کافئین مصرف کنید، ممکن است دچار مثانه بیش فعال شوید.
الکل و کافئین به عنوان دیورتیک عمل می‌کنند که باعث می‌شود بدن ادرار بیشتری تولید کند. صرف نوشیدن مقدار زیادی مایعات، بخصوص مایعات کافئین‌دار، الکلی، یا غیره، می‌تواند به علائم مثانه بیش فعال کمک کند.
علل پزشکی
شرایط جدی پزشکی هم می‌تواند منجر به مثانه بیش فعال شود، مثل: سکته مغزی یا مشکلات سیستم عصبی از جمله مولتیپل اسکلروزیس (MS) یا بیماری پارکینسون. دیابت و بیماری‌های کلیوی هم در بروز این مشکل دخیل‌اند.
در مردان، بزرگ شدن پروستات اغلب منجر به مثانه بیش فعال می‌شود. عفونت حاد دستگاه ادراری هم می‌تواند منجر به علائمی شود که مشابه علائم مثانه بیش فعال در مردان و زنان است.
علل بروز عفونت دستگاه ادراری
شایع‌ترین عفونت‌های ادراری زمانی اتفاق می‌افتند که باکتری‌ها از راه مجرای ادرار وارد بدن می‌شوند. در مقایسه با مردان، زنان مجرای ادراری کوتاه‌تری دارند که باعث می‌شود باکتری‌ها راحت‌تر به مثانه برسند و رشد کنند. حدود ۵۰ تا ۶۰ درصد از زنان در طول زندگی خود به عفونت ادراری مبتلا می‌شوند.
سیستیت شایع‌ترین نوع عفونت ادراری در زنان بالغ قبل از یائسگی است که در آن عفونت فقط مثانه و مجرای ادرار را درگیر می‌کند. این عفونت‌ها معمولاً زمانی رخ می‌دهند که باکتری‌ها از مقعد به سمت مجرای ادرار پخش می‌شوند. از دست دادن استروژن بعد از یائسگی هم، دستگاه ادراری را در برابر عفونت آسیب پذیرتر می‌کند.
درمان مثانه بیش فعال
گزینه‌های درمانی برای مثانه بیش فعال متفاوت است. تمرینات کف لگن می‌تواند با تقویت عضلات اطراف گردن مثانه و مجرای ادرار به رفع این مشکل کمک کند. کاهش وزن و زمان مصرف مایعات هم می‌تواند کمک کننده باشد.
پزشک ممکن است داروهای خوراکی را برای تسکین علائم تجویز کند؛ ولی درمان‌های تهاجمی‌تر مثل تزریق بوتاکس به مثانه برای کنترل حرکت عضلات بهتر است.
درمان عفونت دستگاه ادراری
از آنجایی که انواع باکتری‌ها باعث عفونت دستگاه ادراری می‌شوند، آنتی بیوتیک‌ها در خط اول درمان هستند. نوع آنتی بیوتیک تجویز شده توسط پزشک به سلامت فعلی، شدت عفونت ادراری و نوع باکتری شما بستگی دارد. آنتی بیوتیک‌هایی که معمولا برای عفونت دستگاه ادراری توصیه می‌شوند عبارتند از:
- تریمتوپریم/ سولفامتوکسازول (سپرا، باکتریم)
- فسفومایسین (مونورول)
- نیتروفورانتوئین (ماکروبید، ماکرودانتین)
- سیپروفلوکساسین (سیپرو)
- لووفلوکساسین (لواکین)
- سفالکسین (کفلکس)
- سفتریاکسون (روسفین)
- آزیترومایسین (زیمکس، زیترومکس)
- داکسی سایکلین (مونودوکس، ویبرامایسین)
اگر مستعد ابتلا به عفونت‌های ادراری مکرر هستید، پزشک ممکن است برای مدتی آنتی بیوتیک‌های کم دوز را توصیه کند. مقاومت آنتی بیوتیکی یک مشکل اساسی و رو به رشد است، بنابراین توصیه می‌شود که تا حد ممکن دوره کوتاهی از آنتی بیوتیک‌ها را مصرف کنید.
برای زنان مستعد عفونت ادراری، استروژن واژینال و آب زغال اخته یا قرص‌ها را می‌توان برای کمک به کاهش خطر ابتلا به عفونت‌های دستگاه ادراری در آینده توصیه کرد.
اگر عفونت ادراری به اندازه‌ای شدید باشد که کلیه‌ها را درگیر کند یا نیاز به آنتی بیوتیک‌های داخل وریدی داشته باشد، ممکن است بستری شدن در بیمارستان توصیه شود.
خطرات عفونت ادراری
عفونت ادراری می‌تواند به مجرای ادرار و مثانه محدود شود یا می‌تواند از طریق حالب‌ها و کلیه‌ها گسترش بیابد. اگر کلیه‌ها عفونی شوند، اندام‌های شما می‌توانند آسیب جدی‌تری را تجربه کنند.
با این حال، اگر عفونت دستگاه ادراری محدود به مجرای ادرار و مثانه باشد، نتیجه معمولاً به ناراحتی بیمار محدود می‌شود تا زمانی که عفونت از بین برود. اگر عفونت دستگاه ادراری به سرعت درمان نشود، می‌تواند در سراسر سیستم ادراری و همچنین در جریان خون گسترش بیابد و منجر به یک عفونت تهدید کننده زندگی به نام سپسیس شود.
سایر علائم عفونت ادراری
بی‌اختیاری ادرار یکی از علائم شایع عفونت ادراری است و علائم دیگر ِآن معمولا همراه با میل مکرر به ادرار کردن رخ می‌دهد. فرد مبتلا به عفونت ادراری ممکن است موقع ادرار کردن احساس سوزش کند یا در ادرار خود متوجه وجود خون شود. ادرار این فرد همچنین ممکن است بوی تند و یا رنگ تیره داشته باشد.
مردان مبتلا به عفونت دستگاه ادراری ممکن است درد مقعدی را تجربه کنند، در حالی که زنان مبتلا به آن احتمالا درد کمر یا لگن خواهند داشت.
اگر هر یک از این علائم را دارید، باید توسط پزشک معاینه شوید و چنانچه عفونت ادراری در شما تشخیص داده شود، پزشک دوره‌ای از آنتی بیوتیک‌ها را برای‌تان تجویز می‌کند.
نتیجه
میل ناگهانی و مکرر برای ادرار کردن هم در مثانه بیش فعال و هم در عفونت دستگاه ادراری شایع است. اگر علائم دیگری مثل ناراحتی در هنگام ادرار ندارید، ممکن است به جای عفونت، مثانه بیش فعال داشته باشید.
در حالی که عفونت دستگاه ادراری، علائم ناگهانی و همراه با تب دارد، علائم مثانه بیش فعال ادامه‌دار است.
اگرچه هر دو مشکل می‌توانند آزاردهنده باشند، اما قابل درمان هستند و برای تشخیص و درمان صحیح به مراقبت پزشکی نیاز دارند. در صورت مشاهده هرگونه تغییر در الگوی ادراری خود، از جمله تکرر و فوریت، با پزشک متخصص مشورت کنید.
عوامل رایج خطر‌آفرین ِعفونت دستگاه ادراری (UTI)
- کم‌آبی بدن
- نگه داشتن ادرار برای مدت طولانی یا تخلیه نشدن کامل مثانه
- تحریک و التهاب واژن
- پاک کردن نامناسب (از پشت به جلو) بعد از استفاده از توالت، که مجرای ادرار را در معرض باکتری ای‌کولی قرار می‌دهد.
- رابطه جنسی، که می‌تواند باکتری‌ها را وارد دستگاه ادراری کند.
- تغییرات در ساختار سیستم ادراری، مثل تغییرات دوران بارداری
- مشکلات مزمن پزشکی مثل دیابت که بر سیستم ایمنی بدن تأثیر می‌گذارد.
مثانه بیش فعال (OAB)
مثانه بیش فعال (OAB) یکی دیگر از علل شایع تکرر ادرار و شامل مجموعه‌ای از علائم است که می‌تواند در نتیجه فعالیت بیش از حد عضلات مثانه، منجر به تکرر ادرار شود. علائم رایج این مشکل عبارتند از:
- فوریت ادرار یا میل ناگهانی به ادرار کردن و گهگاهی منجر به نشت
- شب ادراری یا نیاز به ادرار کردن حداقل دو بار یا بیشتر در طول شب
- تکرر ادرار، یا مجبور شدن به رفتن به توالت حداقل هشت بار در روز
دلایل متعددی برای مثانه بیش فعال وجود دارد، مثل موارد زیر:
- صدمات
- شرایطی که بر عضلات، اعصاب و بافت‌ها تأثیر می‌گذارد، مثل سکته مغزی یا مولتیپل اسکلروزیس (MS)
- کمبود استروژن ناشی از یائسگی
- اضافه وزن بدن (باعث اِعمال فشار اضافی بر مثانه می‌شود)
علائم عفونت دستگاه ادراری
عفونت دستگاه ادراری می‌تواند در هر جایی از سیستم ادراری ایجاد شود، اما معمولا در مثانه و مجرای ادرار رخ می‌دهد.
علائم عفونت دستگاه ادراری شامل موارد زیر است:
نیاز به ادرار مکرر، درد یا سوزش هنگام ادرار کردن، ادرار با بوی تند، درد زیر شکم، وجود خون در ادرار، تب و لرز، از دست دادن کنترل مثانه و حالت تهوع
علائم مثانه بیش فعال
تکرر ادرار اولین علامت مثانه بیش فعال است. با این حال، در هنگام ادرار احساس ناراحتی یا دردی وجود ندارد.
علائم دیگر عبارتند از:
ناتوانی در به تعویق انداختن نیاز به دفع ادرار، نشت ادرار و شب ادراری
تشخیص و آزمایش
پزشک آزمایشاتی را برای تعیین علت تکرر ادرار شما انجام می‌دهد و سؤالاتی را از شما می‌پرسد، مثل:
- علائم شما از چه زمانی شروع شد؟
- چند وقت یکبار ادرار می‌کنید؟
- چه علائم دیگری دارید؟
- آیا نشت غیرمنتظره ادرار هم دارید؟ در چه شرایطی؟
پزشک شما به احتمال زیاد از شما نمونه ادرار می‌خواهد تا عفونت، خون یا سایر یافته‌های غیر طبیعی مثل پروتئین یا قند را بررسی کند و همچنین شکم و لگن شما را معاینه خواهد کرد. این احتمالاً شامل معاینه لگن و ارزیابی مجرای ادرار و واژن شما خواهد بود.
تست‌های دیگری که می‌توانند مفید باشند عبارتند از:
- اسکن مثانه: این یک سونوگرافی است که بعد از ادرار کردن روی مثانه انجام می‌شود تا مقدار ادرار باقیمانده مشخص شود.
- سیستوسکوپی: با استفاده از یک ابزار مجهز به منبع نور، پزشک می‌تواند داخل مثانه را دقیق‌تر بررسی کند و در صورت لزوم نمونه‌هایی از بافت بگیرد.
- آزمایش ادرار (تست یورودینامیک): این شامل آزمایش‌های مختلفی است که به دنبال بررسی میزان عملکرد سیستم ادراری است.
مثانه بیش فعال و علائم آن
مثانه بیش فعال (OAB) یک بیماری نسبتا شایع است و علائم معمولی آن عبارتند از تکرر ادرار در طی روز، تکرر ادرار در شب، میل مداوم به ادرار کردن و نشت یا بی‌اختیاری ادرار.
معمولاً علائم متعددی با مثانه بیش فعال همراه است و شما ممکن است فقط یک علامت یا همه آنها را داشته باشید.
مثانه بیش فعال می‌تواند باعث نیاز فوری به ادرار شود و حتی لازم باشد تا هشت بار در روز ادرار کنید. همچنین ممکن است شب ادراری یا نیاز به حداقل دو بار ادرار کردن در طول شب را تجربه کنید.
یکی دیگر از علائم شایع مثانه بیش فعال، بی‌اختیاری فوریتی یا اضطراری است. این زمانی اتفاق می‌افتد که میل به دفع ادرار به قدری قوی است که نمی‌توانید آن را کنترل کنید و باعث نشت ادرار قبل از رسیدن به توالت می‌شود. نشت ادرار ممکن است هنگام خنده، عطسه، سرفه یا ورزش هم رخ بدهد.
مثانه بیش فعال و پروستات
در بین مردان، بسیاری از موارد مثانه بیش فعال ناشی از بزرگ شدن غده پروستات است. پروستات شما ممکن است با افزایش سن بزرگ‌تر شود. این می‌تواند جریان ادرار شما را مسدود کند و باعث علائم مثانه بیش فعال شود.
بر اساس گزارشی علمی، ۵۰ درصد از مردان در سن ۶۰ سالگی و ۹۰ درصد ِآنان تا سن ۸۵ سالگی علائم بزرگی پروستات را تجربه می‌کنند.
سایر علل مثانه بیش فعال در مردان
عوامل متعدد دیگری هم وجود دارد که می‌تواند منجر به علائم مثانه بیش فعال شود که عفونت مثانه، سنگ مثانه یا سرطان مثانه از جملهء این عوامل است. شرایط عصبی، مثل سکته مغزی یا بیماری پارکینسون، به دلیل آسیب عصبی که منجر به ارسال سیگنال‌های نادرست به مثانه می‌شود، هم می‌تواند منجر به این بیماری شود. عوامل موقتی هم وجود دارند که ممکن است مثانه را بیش فعال کنند. مثلا ممکن است در موارد زیر افزایش نیاز به ادرار کردن را تجربه کنید:
- اگر مایعات زیادی می‌نوشید، به خصوص مایعاتی که کافئین‌دار یا حاوی الکل هستند.
- اگر از داروهایی استفاده می‌کنید که ادرار‌آور هستند.
- اگر به یبوست مبتلا هستید.
تشخیص مثانه بیش فعال
اگر علائم مثانه بیش فعال را تجربه می کنید، ممکن است پزشک‌تان یک معاینه فیزیکی کامل به شما بدهد؛ از جمله آزمایش ادرار برای بررسی علائم عفونت یا سنگ. پزشک شما همچنین ممکن است هر یک از چندین آزمایش موجود را که عملکرد مثانه را ارزیابی می‌کند، به شما بدهد؛ مثلا: اندازه‌گیری مقدار ادرار باقیمانده در مثانه بعد از رفتن به دستشویی، اندازه‌گیری میزان جریان ادرار در موقع دفع آن و اندازه گیری فشار داخل و اطراف مثانه. بر اساس نتایج آزمایش، پزشک می‌تواند تشخیصی در نظر گرفته و گزینه‌های درمانی شما را مورد بحث قرار دهد.
درمان مثانه بیش فعال با تغییرات سبک زندگی
اگر مثانه بیش فعال در شما تشخیص داده شود، پزشک احتمالاً تغییرات سبک زندگی را به شما توصیه می‌کند،از جمله:
- ثبت دفعات ِرفتن به توالت
- پایبند بودن به یک برنامه منظم برای رفتن به توالت
- استفاده از پدهای جاذب برای مقابله با نشتی
- تنظیم رژیم غذایی
- حفظ وزن سالم
آنها همچنین ممکن است شما را تشویق کنند که یک برنامه تمرینی مثانه را امتحان کنید که به شما کمک می‌کند تا زمانی که احساس می‌کنید میل به توالت رفتن دارید، ادرار خود را به تعویق بیندازید.
داروهایی برای درمان مثانه بیش فعال
اگر تغییرات سبک زندگی برای کنترل علائم شما کافی نباشد، پزشک ممکن است داروها را توصیه کند. در صورتیکه مثانه بیش فعال شما ناشی از بزرگی پروستات باشد، مسدود کننده‌های آلفا می‌توانند به شل شدن عضلات اطراف ِمثانه، برای بهبود جریان ادرار کمک کنند. سایر داروها هم به درمان علائم مثانه بیش فعال کمک می‌کنند، از جمله داروهایی که اسپاسم مثانه را کاهش می‌دهند. این داروها می‌توانند به کاهش میل به ادرار کردن کمک کنند.
تحریک اعصاب در درمان مثانه بیش فعال
در برخی موارد، زمانی که اعصاب بدن سیگنال‌های نامناسبی را به مثانه ارسال می‌کنند، ممکن است مثانه بیش فعال شود. برای کمک به تنظیم این سیگنال‌های عصبی، پزشک ممکن است از تحریک عصبی استفاده کند. برای این منظور، پزشک به روش ایمپلنت، دستگاه کوچکی را در زیر پوست و نزدیک استخوان دنبالچه شما قرار می‌دهد تا تکانه‌های الکتریکی را به اعصابی که به سمت مثانه شما حرکت می‌کنند ارسال کند. این تکانه‌ها مثل ضربان‌ساز ِقلب، به کنترل انقباضات مثانه کمک می‌کنند. این درمان برگشت‌پذیر است و دستگاه را می‌توان به راحتی از بدن جدا کرد.
عمل جراحی و مثانه بیش فعال
اگر علائم مثانه بیش فعال شما شدید باشد و از طریق درمان‌های دیگر قابل کنترل نباشد، پزشک ممکن است جراحی را پیشنهاد کند. اگر مثانه بیش فعال شما ناشی از بزرگ شدن پروستات باشد، جراح می‌تواند بخشی از غده را خارج و به شما در درک مزایا و خطرات احتمالی این گزینه درمانی کمک کند.
مثانه خجالتی (پارورزیس)
مثانه خجالتی یا پارورزیس، وضعیتی است که در آن فرد از استفاده از توالت وقتی دیگران در آن نزدیکی هستند، می‌ترسد. در نتیجه، وقتی که مجبور به استفاده از دستشویی در مکان‌های عمومی هستند، اضطراب قابل توجهی را تجربه می‌کنند.
کسانی که مثانه خجالتی دارند ممکن است سعی کنند از مسافرت، معاشرت با دیگران و حتی کار در ادارات خودداری کنند. آنها همچنین ممکن است در صورت درخواست آزمایش مواد مخدر برای مدرسه، محل کار و … در ادرار کردن مشکل داشته باشند.
مثانه خجالتی کاملا قابل درمان است.
علائم مثانه خجالتی
کسانی که مثانه خجالتی دارند، از ادرار کردن در یک دستشویی عمومی یا در نزدیکی دیگران، حتی در خانه، می‌ترسند. این افراد حتی وقتی سعی می‌کنند خود را مجبور به استفاده از دستشویی کنند، باز هم نمی‌توانند. اغلب، افراد مبتلا به مثانه خجالتی سعی می‌کنند عادات خود را تغییر دهند تا مجبور نباشند از دستشویی عمومی استفاده کنند. مثلا:
- اجتناب از موقعیت‌های اجتماعی، مسافرت یا فرصت‌های کاری به دلیل ترس از ادرار کردن در ملاء عام
- نوشیدن مایعات کمتر برای جلوگیری از زیاد ادرار کردن
- احساس اضطراب در هنگام فکر کردن به استفاده از سرویس بهداشتی عمومی یا حین استفاده از آن، علائمی مثل: ضربان قلب سریع، تعریق، لرزش و حتی غش کردن
- همیشه به دنبال دستشویی‌هایی هستند که خالی‌اند و یا فقط یک توالت دارند.
- رفتن به خانه در زمان ناهار یا استراحت‌های دیگر برای ادرار کردن و بازگشت دوباره به محل کار
- سعی مکرر از دستشویی در خانه تا مجبور نباشند در مکان‌های عمومی این کار را انجام بدهند.
اگر این علائم را به طور منظم تجربه می‌کنید یا خجالتی بودن مثانه‌تان عادات اجتماعی شما را به شدت تغییر داده، باید به پزشک مراجعه کنید.
دلایل خجالتی بودن مثانه
پزشکان مثانه خجالتی را به عنوان یک فوبیای اجتماعی طبقه‌بندی می‌کنند. در حالی که اضطراب و گاهی ترس ممکن است احساسات مرتبط با مثانه خجالتی باشند، پزشکان معمولاً علل آن را به تعدادی از عوامل دیگر مرتبط می‌دانند، از جمله:
- عوامل محیطی، مثل سابقه مسخره شدن، آزار و اذیت شدن یا خجالت از دیگران در رابطه با استفاده از دستشویی
- استعداد ژنتیکی برای اضطراب
- عوامل فیزیولوژیکی، از جمله سابقه مشکلات پزشکی که ممکن است بر توانایی ادرار کردن تأثیر بگذارد.
به اعتقاد پزشکان مثانه خجالتی یک بیماری روانی نیست. با این حال، نشان دهنده یک مشکل در زمینه سلامت روان است که باید مورد حمایت و درمان قرار بگیرد.
درمان مثانه خجالتی
درمان‌های مثانه خجالتی معمولاً شامل ترکیبی از حمایت‌های حرفه‌ای در زمینه سلامت روان و گاهی اوقات هم داروها می‌شود. پزشک شما باید شما را ارزیابی کند تا مطمئن شود که یک اختلال پزشکی زمینه‌ای که بر توانایی شما در دفع ادرار تأثیر می‌گذارد نداشته باشید. اگر تشخیص داده شود که شما مثانه خجالتی دارید، باید با یک برنامه فردی، برای درمان علائم و علل منحصر به فرد شما اقدام شود.
داروهای تجویز شده
پزشک شما ممکن است داروهایی را برای مثانه خجالتی تجویز کند که مثانه یا هر گونه اضطراب زمینه ای را درمان می‌کند. با این حال، داروها همیشه راه حل نیستند و به خصوص برای کسانی که مثانه خجالتی دارند، موثر بودن آنها ثابت نشده است.
نمونه هایی از داروهای تجویز شده برای درمان مثانه خجالتی عبارتند از:
- داروهای تسکین دهنده اضطراب، مثل بنزودیازپین‌ها از جمله: آلپرازولام (زاناکس) یا دیازپام (والیوم)
- داروهای ضد افسردگی، مثل فلوکستین (پروزاک)، پاروکستین (پاکسیل)، یا سرترالین (زولوفت)
- مسدود کننده‌های آلفا آدرنرژیک که عضلات مثانه شما را شل می‌کند تا استفاده از سرویس بهداشتی آسان‌تر شود، مثل تامسولوسین (Flomax)
- داروهایی که برای کاهش احتباس ادراری استفاده می‌شوند، مثل بتانکول (اورکولین)
داروهایی که باید از آنها اجتناب کرد
علاوه بر درمان‌هایی برای کاهش مثانه خجالتی، پزشک ممکن است داروهای شما را هم بررسی کند تا مشخص کند آیا داروهایی که مصرف می‌کنید ممکن است ادرار کردن را دشوارتر کنند یا نه. نمونه هایی از این موارد عبارتند از:
آنتی کولینرژیک‌ها مثل:
- آتروپین
- گلیکوپیرولات (Robinul)
داروهای نورآدرنرژیک (که میزان نوراپی نفرین را در بدن افزایش می‌دهند) مثل:
- ونلافاکسین (Effexor XR)
- نورتریپتیلین (Pamelor)
- بوپروپیون (ولبوترین)
- اتوموکستین (Strattera)
پزشکان خیلی از این داروها را به عنوان داروهای ضد افسردگی تجویز می‌کنند.
حمایت از سلامت روان
حمایت از سلامت روان برای مثانه خجالتی می‌تواند شامل درمان شناختی رفتاری یا سی‌بی‌تی (CBT) باشد. این نوع درمان شامل کار با یک درمانگر برای شناسایی راه‌هایی است که مثانه خجالتی به کمک‌شان رفتارها و افکار شما را تغییر داده است و به آرامی شما را در موقعیت‌هایی قرار می‌دهد که بتوانید ترس خود را از بین ببرید. این روش می‌تواند بین ۶ تا ۱۰ جلسه درمانی طول بکشد. تخمین زده می‌شود که از هر ۱۰۰ نفر، ۸۵ نفر می‌توانند مثانه خجالتی خود را با روش سی‌بی‌تی کنترل کنند. شرکت در گروه‌های پشتیبانی آنلاین یا حضوری هم می‌تواند کمک کننده باشد.
عوارض مثانه خجالتی
مثانه خجالتی می‌تواند عوارض اجتماعی و فیزیکی داشته باشد. اگر ادرار خود را برای مدت طولانی نگه دارید، در معرض خطر عفونت دستگاه ادراری و همچنین ضعیف شدن عضلات کف لگن که برای ادرار کردن استفاده می‌شوند، خواهید بود. همچنین ممکن است به دلیل محدود کردن مصرف مایعات، سنگ کلیه، سنگ غدد بزاقی و سنگ کیسه صفرا بگیرید.
اضطراب مرتبط با مثانه خجالتی می‌تواند شما را به تغییر چشمگیری در رفتارهای‌تان سوق بدهد که حتی از بیرون رفتن با جمع اجتناب کنید. این می‌تواند روابط شما با دوستان و خانواده را تحت تاثیر قرار بدهد و مانع از توانایی شما در انجام کارهایتان شود.
به هر حال، مثانه خجالتی یک بیماری قابل درمان است. اگر مثانه خجالتی دارید، می‌توانید اضطراب خود را کاهش بدهید و بدون ترس از توالت‌های عمومی استفاده کنید. با این حال، حمایت پزشکی و سلامت روان مورد نیاز برای رسیدن شما به این هدف ممکن است کمی زمانبر باشد (از ماه‌ها تا سال‌ها).