بیماری پیرونی (Peyronie) یک بیماری غیر سرطانی ناشی از بافت اسکار فیبری است که روی آلت تناسلی ایجاد می‌شود و باعث نعوظ‌های منحنی و دردناک می‌شود. آلت تناسلی مردان از نظر شکل و اندازه متفاوت‌اند و داشتن نعوظ خمیده لزوماً دلیلی برای نگرانی نیست. اما بیماری پیرونی باعث خمیدگی یا درد قابل توجهی در بعضی از مردان می‌شود.
این مشکل می‌تواند شما را از داشتن رابطه جنسی محروم و یا نعوظ یا حفظ آن را دشوار کند (اختلال نعوظ). برای خیلی از مردان، بیماری پیرونی هم باعث استرس و اضطراب می‌شود، درست مثل کوتاه بودن آلت تناسلی که یکی دیگر از نگرانی‌های رایج است.
بیماری پیرونی به ندرت خود به خود از بین می‌رود. در اکثر مردان مبتلا به این بیماری، این وضعیت به همین شکل باقی می‌ماند و یا حتی بدتر می‌شود. درمان زودهنگام بلافاصله بعد از ایجاد این بیماری ممکن است از بدتر شدن آن جلوگیری کند یا حتی علائم آن را بهبود ببخشد. حتی اگر مدتی است که به این بیماری مبتلا هستید، درمان ممکن است به بهبود علائم آزاردهنده آن مثل درد، انحنا و کوتاه شدن آلت تناسلی کمک کند.
علائم بیماری پیرونی
علائم و نشانه‌های بیماری پیرونی ممکن است به طور ناگهانی و یا به تدریج ایجاد شوند. شایع‌ترین ِاین علائم عبارتند از:
- بافت اسکار: بافت اسکار مرتبط با بیماری پلاک است (با پلاکی که در رگ‌های خونی ایجاد می‌شود فرق دارد) که می‌تواند در زیر پوست آلت تناسلی به صورت توده های مسطح یا نواری از بافت سخت احساس شود.
- خم شدن قابل توجه آلت تناسلی: آلت تناسلی شما ممکن است به سمت بالا یا پایین و یا به یک طرف خم شود.
- مشکلات نعوظ: بیماری پیرونی ممکن است باعث ایجاد مشکلاتی در ایجاد یا حفظ نعوظ شود (اختلال نعوظ). اما، اغلب مردان قبل از شروع علائم بیماری پیرونی، اختلال نعوظ را گزارش می‌کنند.
- کوتاه شدن آلت تناسلی: ممکن است آلت تناسلی شما در نتیجه بیماری پیرونی کوتاه‌تر شود.
- درد آلت تناسلی: ممکن است درد آلت تناسلی، با و یا بدون نعوظ داشته باشید.
- سایر ناهنجاری‌های آلت تناسلی: در بعضی از مردان مبتلا به بیماری پیرونی، آلت تناسلی در حالت نعوظ ممکن است باریک، دارای فرورفتگی یا حتی ظاهری شبیه ساعت شنی، با نواری تنگ و باریک در اطراف ساقه داشته باشد.
انحنا و کوتاه شدن آلت تناسلی مرتبط با بیماری پیرونی ممکن است به تدریج بدتر شود. با این حال، در بعضی موارد، وضعیت معمولاً بعد از سه تا ۱۲ ماه یا بیشتر تثبیت می‌شود.
درد حین نعوظ معمولاً طی یک تا دو سال رفع می‌شود، اما بافت اسکار، کوتاه شدن آلت تناسلی و انحنای آن اغلب باقی می‌مانند. در بعضی از مردان، هم انحنا و هم درد مرتبط با بیماری پیرونی بدون درمان خوب می‌شود.
جهت درمان پیرونی چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟
بعد از مشاهده علائم بیماری پیرونی در اسرع وقت به پزشک خود مراجعه کنید. درمان زودهنگام برای بهبود وضعیت و یا جلوگیری از بدتر شدن آن، بهترین شانس را به شما می‌دهد. اگر مدتی است که به این بیماری مبتلا هستید و درد، انحنا، طول یا سایر ناهنجاری‌ها شما یا همسرتان را آزار می‌دهد، ممکن است لازم باشد به پزشک اورولوژیست مراجعه کنید.
علل بیماری پیرونی
علت بیماری پیرونی به طور کامل شناخته نشده است، اما به نظر می‌رسد تعدادی از عوامل در آن دخیل باشند.
تصور می‌شود که بیماری پیرونی به طور کلی ناشی از آسیب مکرر به آلت تناسلی است. به عنوان مثال، آلت تناسلی ممکن است در حین رابطه جنسی، فعالیت ورزشی یا در نتیجه تصادف آسیب ببیند.
در طول فرآیند بهبودی بعد از آسیب به آلت تناسلی، بافت اسکار به صورت نامرتب تشکیل می‌شود. این می تواند منجر به ایجاد توده‌ای شود که می‌توانید حسش کنید و یا باعث انحنای آلت شود.
هر طرف آلت تناسلی حاوی یک لوله اسفنج مانند است که مویرگ‌های خونی زیادی را داراست. هر یک از دو توده نعوظ در غلافی از بافت فیبری الاستیک به نام تونیکا آلبوژینه پوشانده می‌شود که در حین نعوظ کشیده می‌گردد.
وقتی شما از نظر جنسی تحریک می‌شوید، جریان خون به این فضای اسفنجی بیشتر سرازیر می‌شود؛ همانطور که سلول‌ها از خون پر می‌شوند، آلت تناسلی منبسط و صاف و سفت می‌شود و به حالت نعوظ می‌رسد.
در بیماری پیرونی، زمانی که آلت تناسلی نعوظ پیدا می‌کند، ناحیه دارای بافت اسکار کشیده نمی‌شود و آلت تناسلی خم یا بدشکل و احتمالاً دردناک می‌شود.
در بعضی از مردان، بیماری پیرونی به مرور زمان ظاهر می‌شود و به نظر نمی‌رسد که ارتباطی با آسیب داشته باشد. محققان در حال بررسی این موضوع هستند که آیا بیماری پیرونی ممکن است با مسائل ارثی یا شرایط سلامت خاصی مرتبط باشد یا خیر.
خطر ابتلا به بیماری پیرونی
آسیب جزئی به آلت تناسلی همیشه منجر به بیماری پیرونی نمی‌شود. با این حال، عوامل مختلفی می‌توانند در بهبود زخم ضعیف و ایجاد بافت اسکار که ممکن است در بیماری پیرونی نقش داشته باشند، کمک کنند، از جمله:
- وراثت: اگر یکی از اعضای خانواده‌تان به بیماری پیرونی مبتلا باشد، خطر ابتلا به این بیماری در شما بیشتر می‌شود.
- اختلالات بافت همبند: به نظر می‌رسد در مردانی که دارای بعضی از اختلالات بافت همبند هستند، خطر ابتلا به بیماری پیرونی بیشتر است. به عنوان مثال، تعدادی از مردانی که به بیماری پیرونی مبتلا هستند، ضخیم شدن طناب مانندی در کف دست هم دارند که باعث می‌شود انگشتان به سمت داخل کشیده شوند (انقباض دوپویترن).
- سن: بیماری پیرونی ممکن است در مردان در هر سنی رخ بدهد، اما شیوع این بیماری با افزایش سن بیشتر می‌شود، به‌ویژه در مردان ۵۰ تا ۶۰ ساله. انحنای آلت در مردان جوان کمتر به دلیل بیماری پیرونی است و بیشتر به آن انحنای مادرزادی آلت تناسلی می‌گویند. مقدار کمی انحنا در مردان جوان طبیعی است و نگران کننده نیست.
سایر عوامل، از جمله بعضی مسائل سلامتی، سیگار کشیدن و بعضی از انواع جراحی‌های پروستات، ممکن است با بیماری پیرونی مرتبط باشند.
عوارض بیماری پیرونی
عوارض بیماری پیرونی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- ناتوانی در برقراری رابطه جنسی
- مشکل در دستیابی یا حفظ نعوظ (اختلال نعوظ)
- اضطراب یا استرس در مورد توانایی‌های جنسی یا شکل ظاهری آلت تناسلی
- تأکید بر رابطه با شریک جنسی خود
- مشکل بچه‌دار شدن، به دلیل دشواری یا غیرممکن بودن رابطه جنسی
- کاهش طول آلت تناسلی
- درد آلت تناسلی
تشخیص بیماری پیرونی
یک معاینه فیزیکی اغلب برای شناسایی وجود بافت اسکار در آلت تناسلی و تشخیص بیماری پیرونی کافی است. به ندرت، شرایط دیگر باعث علائم مشابه شده و باید منتفی اعلام شوند.
آزمایش‌های لازم برای تشخیص بیماری پیرونی و درک اینکه دقیقاً چه چیزی باعث علائم شما می‌شود ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- معاینه بدنی: پزشک برای تشخیص محل و مقدار بافت اسکار آلت تناسلی شماِ، در زمانی که نعوظ ندارد باید آن را لمس کند. او همچنین ممکن است طول آلت تناسلی شما را اندازه بگیرد. اگر وضعیت بدتر شود، این اندازه‌گیری اولیه به تعیین اینکه آیا آلت تناسلی کوتاه شده یا خیر کمک می‌کند.
همچنین ممکن است پزشک از شما بخواهد که عکس‌هایی از آلت تناسلی خود که در خانه گرفته شده، به همراه داشته باشید. این می‌تواند درجه انحنا، محل بافت اسکار یا سایر جزئیات را تعیین کند که ممکن است به شناسایی بهترین رویکرد درمانی کمک کند.
- تست‌های دیگر: ممکن است پزشک برای بررسی آلت تناسلی شما در حالت نعوظ، سونوگرافی یا سایر آزمایش‌ها را تجویز کند. قبل از انجام آزمایش، احتمالاً تزریقی مستقیم به آلت تناسلی که باعث نعوظ آن می‌شود، دریافت خواهید کرد.
سونوگرافی رایج‌ترین آزمایشی است که برای ناهنجاری‌های آلت تناسلی استفاده می‌شود. در این آزمایش‌ها از امواج صوتی برای گرفتن تصاویری از بافت‌های نرم استفاده می‌شود. این آزمایش‌ها می‌توانند وجود بافت اسکار، جریان خونرسانی به آلت تناسلی و هر گونه ناهنجاری دیگر را نشان بدهند.
درمان بیماری پیرونی
توصیه‌های درمانی برای بیماری پیرونی بستگی به مدت زمانی دارد که علائم شما شروع شده‌اند.
- فاز حاد: در این حالت شما درد آلت تناسلی یا تغییر در انحنا، طول و یا شکل آلت تناسلی دارید. مرحله حاد در اوایل بیماری اتفاق می‌افتد و ممکن است تنها دو تا چهار هفته طول بکشد اما گاهی تا یک سال یا بیشتر هم دوام می‌آورد.
- فاز مزمن: علائم شما ثابت است و هیچ درد آلت تناسلی یا تغییری در انحنا، طول یا شکل آلت تناسلی ندارید. مرحله مزمن بعداً و به طور کلی حدود ۳ تا ۱۲ ماه بعد از شروع علائم رخ می‌دهد.
برای مرحله حاد بیماری، درمان‌ها شامل موارد زیر است:
- درمان‌های توصیه شده: وقتی که در مراحل اولیه بیماری استفاده می‌شود، درمان کشش آلت تناسلی از کاهش طول جلوگیری می‌کند و میزان انحنای ایجاد شده را به حداقل می‌رساند.
- درمان‌های اختیاری: درمان‌های دارویی و تزریقی در این مرحله اختیاری و بعضی از آنها مؤثرتر از بقیه هستند.
- درمان‌های توصیه نشده: تا زمانی که بیماری تثبیت نشود، برای پیشگیری از نیاز به جراحی مجدد، جراحی توصیه نمی‌شود.
برای فاز مزمن بیماری، چندین درمان بالقوه در دسترس است که ممکن است به تنهایی یا ترکیبی انجام شوند:
- انتظار هشیارانه
- درمان‌های تزریقی
- درمان کششی
- عمل جراحي
داروهای خوراکی در مرحله مزمن توصیه نمی‌شود، چون در این مرحله از بیماری اثربخشی آنها ثابت نشده است. درمان با امواج شوک، سلول‌های بنیادی و پلاسمای غنی از پلاکت هم در مطالعات انسانی موثر نبوده اند.
داروهایی برای درمان پیرونی
تعدادی از داروهای خوراکی برای درمان بیماری پیرونی آزمایش شده اما اثربخشی آنها ثابت نشده است و به اندازه جراحی موثر نیستند.
در بعضی از مردان، داروهایی که مستقیماً به آلت تناسلی تزریق می‌شوند ممکن است انحنا و درد مرتبط با بیماری پیرونی را کاهش بدهند. بسته به نوع درمان، ممکن است یک بی‌حس کننده موضعی برای جلوگیری از درد در طول تزریق به شما داده شود.
اگر یکی از این درمان‌ها را داشته باشید، احتمالاً در طول چند ماه چندین تزریق دریافت خواهید کرد. داروهای تزریقی هم ممکن است در ترکیب با داروهای خوراکی یا درمان‌های کششی استفاده بشوند.
داروها عبارتند از:
- کلاژناز: تنها داروی مورد تایید اِف‌دی‌اِی (FDA) برای بیماری پیرونی، کلاژناز کلستریدیوم هیستولیتیکوم (Xiaflex) است. این دارو برای استفاده در مردان بالغ با انحنای متوسط تا شدید و توده قابل لمس تایید شده است.
معلوم شده که این درمان انحنا و علائم آزاردهنده مرتبط با بیماری پیرونی را بهبود می‌بخشد. این درمان با شکستن ساختار کلاژن که باعث انحنای آلت تناسلی می‌شود، عمل می‌کند. به نظر می‌رسد کلاژناز زمانی که همراه با “مدل‌سازی” استفاده شود موثرتر است، که عبارت است از خم کردن اجباری آلت تناسلی در جهت مخالف خمش.
- وراپامیل: این دارویی است که معمولاً برای درمان فشار خون بالا استفاده می‌شود وبه نظر می‌رسد که تولید کلاژن را مختل می کند؛ پروتئینی که ممکن است یک عامل کلیدی در تشکیل بافت اسکار بیماری پیرونی باشد. این دارو به خوبی تحمل می‌شود و ممکن است درد را هم کاهش بدهد.
- اینترفرون: این نوعی پروتئین است که به نظر می‌رسد تولید بافت فیبری را مختل و به تجزیه آن کمک می‌کند. معلوم شده که اینترفرون درد آلت تناسلی را در مردان مبتلا به بیماری پیرونی کاهش می‌دهد.
کشش درمانی
درمان کششی آلت تناسلی شامل کشش آلت تناسلی با یک دستگاه مکانیکی خودکار، برای مدتی به منظور بهبود طول، انحنا و تغییر شکل آن است.
بسته به دستگاه خاص و برای دستیابی به مزایای این درمان، ممکن است به استفادهء دستگاه از ۳۰ دقیقه تا ۸-۳ ساعت در روز نیاز باشد. اثربخشی درمان ممکن است به دستگاه خاص مورد استفاده هم بستگی داشته باشد.
کشش درمانی در مراحل اولیه بیماری پیرونی توصیه می‌شود. این تنها درمانی است که برای بهبود طول آلت تناسلی نشان داده شده است. کشش درمانی همچنین ممکن است در فاز مزمن بیماری، همراه با سایر درمان‌ها یا بعد از جراحی برای نتیجه بهتر، مورد استفاده قرار بگیرد.
عمل جراحي جهت درمان بیماری پیرونی
در صورتی که بدشکلی آلت تناسلی شما شدید و به اندازه کافی آزاردهنده باشد یا مانع از برقراری رابطه جنسی شود، ممکن است پزشک جراحی را پیشنهاد بدهد. معمولاً تا زمانی که این عارضه به مدت ۹ تا ۱۲ ماه ادامه نیابد و انحنای آلت تناسلی شما افزایش پیدا نکند و حداقل برای سه تا شش ماه تثبیت نشود، جراحی توصیه نمی‌شود.
روش های رایج جراحی عبارتند از:
- بخیه زدن ِسمت سالم: از روش‌های مختلفی می‌شود برای بخیه زدن سمت بلندتر یا سمت بدون بافت اسکار آلت تناسلی استفاده کرد. این عمل منجر به صاف شدن آلت تناسلی می‌شود، اگرچه اغلب به انحناهایی با شدت کمتر محدود می‌شود.
ممکن است از چندین تکنیک استفاده شود که معمولاً بسته به تجربه و ترجیح جراح، میزان موفقیت مشابهی را به همراه دارند.
- برش یا برداشتن و پیوند زدن: با این نوع جراحی، جراح یک یا چند برش در بافت اسکار ایجاد می‌کند و به غلاف اجازهء کشیدگی می‌دهد تا آلت تناسلی صاف شود. در این عمل ممکن است جراح مقداری از بافت اسکار را بردارد.
یک تکه بافت (گرافت) اغلب در جای خود دوخته می‌شود تا سوراخ‌های تونیکا آلبوژینیا را بپوشاند. پیوند ممکن است بافتی از بدن شما، بافت شخصی دیگر، بافت حیوانی و یا یک ماده مصنوعی باشد. این روش عموماً در مردانی با انحنای شدیدتر یا بدشکلی آلت مثل فرورفتگی استفاده می‌شود. در مقایسه با روش بخیه زدن، این روش با خطرات بیشتری در زمینه بدتر شدن عملکرد نعوظ همراه است.
- ایمپلنت یا پروتز آلت تناسلی: ایمپلنت‌های آلت تناسلی که با جراحی گذاشته می‌شوند در بافت اسفنجی قرار می‌گیرند که در طول نعوظ با خون پر می‌شوند. ایمپلنت‌ها ممکن است نیمه سفت باشند که در حالت عادی به صورت دستی به سمت پایین و برای مقاربت جنسی به سمت بالا خم می‌شوند.
نوع دیگری از ایمپلنت با پمپ کاشته شده در کیسه بیضه، باد می‌شود. اگر هم بیماری پیرونی و هم اختلال نعوظ دارید، ممکن است ایمپلنت آلت تناسلی برایتان در نظر گرفته شود. وقتی که ایمپلنت‌ها در جای خود قرار می‌گیرند، جراح ممکن است در صورت نیاز روش‌های دیگری را هم برای بهبود انحنا انجام بدهد.
نوع جراحی ِمورد استفاده به شرایط شما بستگی دارد. پزشک محل بافت اسکار، شدت علائم و عوامل دیگر را در نظر می‌گیرد. بسته به نوع جراحی که دارید، ممکن است بتوانید در همان روز از بیمارستان مرخص شوید و یا ممکن است لازم باشد یک شب در بیمارستان بمانید. جراح به شما توصیه می‌کند که دوره نقاهت‌تان چه مدت باشد: بعد از جراحی برای بیماری پیرونی، باید قبل از شروع فعالیت جنسی، چهار تا هشت هفته صبر کنید.
سایر درمان‌های پیرونی
در روشی که به نام یونتوفورزیس شناخته می‌شود از جریان الکتریکی برای تزریق ترکیبی از وراپامیل و استروئید به صورت غیرتهاجمی از طریق پوست استفاده می‌شود. تحقیقات موجود، نتایج متناقضی را در مورد انحنای آلت تناسلی و عملکرد نعوظ نشان داده است.
چندین درمان غیردارویی برای بیماری پیرونی در حال بررسی است، اما شواهد در مورد نحوه عملکرد و عوارض جانبی ِاحتمالی آنها محدود است. این روش‌ها شامل استفاده از امواج صوتی شدید برای شکستن بافت اسکار (درمان با امواج شوک یا شاک‌ویو تراپی)، سلول‌های بنیادی، پلاسمای غنی از پلاکت و پرتودرمانی است.
مقابله و حمایت از بیماران پیرونی
بیماری پیرونی می‌تواند منبع اضطراب قابل توجهی باشد و بین شما و شریک جنسیتان استرس ایجاد کند.
در اینجا به چند نکته برای مقابله با بیماری پیرونی اشاره شده است:
- به شریک زندگی خود توضیح دهید که بیماری پیرونی چیست و چگونه بر توانایی شما در رابطه جنسی تأثیر می‌گذارد.
- به شریک زندگی خود بگویید که در مورد ظاهر آلت تناسلی خود و توانایی شما در رابطه جنسی چه احساسی دارید.
- با شریک زندگی خود صحبت کنید که چگونه می‌توانید صمیمیت جنسی و فیزیکی خود را حفظ کنید.
- با یک ارائه دهنده سلامت روان که در روابط خانوادگی و مسائل جنسی متخصص است صحبت کنید.
آماده شدن برای ملاقات با پزشک
اگر علائم بیماری پیرونی را دارید، احتمالاً درمان خود را با مراجعه به پزشک خانواده یا پزشک عمومی شروع میکنید. ممکن است به یک متخصص اختلالات جنسی مردان (اورولوژیست) ارجاع داده شوید. در صورت امکان، شریک زندگی خود را تشویق کنید تا در این ملاقات همراه شما باشد.
آماده شدن برای قرار ملاقات به شما کمک می‌کند تا بهترین استفاده را از زمان خود داشته باشید.
آنچه شما می‌توانید انجام دهید
فهرستی از مطالبی تهیه کنید که بتوانید آن را با پزشک خود در میان بگذارید. لیست شما باید شامل موارد زیر باشد:
- علائمی که تجربه میکنید: از جمله علائمی که به نظر می‌رسد با بیماری پیرونی مرتبط نباشد.
- اطلاعات شخصی کلیدی: از جمله هرگونه استرس عمده یا تغییرات اخیر زندگی
- داروهایی که مصرف میکنید: مثلا هر نوع ویتامین یا داروی مکمل
- سابقه آسیب به آلت تناسلی
- سابقه خانوادگی: در زمینه بیماری پیرونی
- سوالاتی که باید از پزشک خود بپرسید
در صورت تمام شدن زمان، سؤالات خود را از مهم‌ترین به کم اهمیت‌ترین فهرست کنید. ممکن است بخواهید بعضی از سوالات زیر را بپرسید:
- به چه آزمایشاتی نیاز خواهم داشت؟
- چه درمانی را توصیه میکنید؟
- آیا علائم من احتمالاً بدتر می‌شوند یا بهبود می‌یابند؟
- آیا بروشور یا مواد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم با خود به خانه ببرم؟ چه وبسایت‌هایی را پیشنهاد میکنید؟
علاوه بر سوالاتی که برای پرسیدن از پزشک خود آماده کرده‌اید، در حین قرار ملاقات خود از پرسیدن بقیه سوالات خود دریغ نکنید.
از پزشک خود چه انتظاری داشته باشید
پزشک‌تان هم احتمالاً تعدادی سوال از شما می‌پرسد، از جمله:
- اولین بار چه زمانی متوجه انحنای آلت تناسلی خود یا بافت اسکار زیر پوست آلت خود شدید؟
- آیا انحنای آلت تناسلی شما با گذشت زمان بدتر شده است؟
- آیا در هنگام نعوظ درد دارید و اگر چنین است، آیا با گذشت زمان بدتر شده یا بهبود یافته؟
- آیا به یاد می‌آورید که آلت تناسلی شما آسیبی دیده باشد؟
- آیا علائم شما توانایی شما را برای داشتن رابطه جنسی محدود می‌کند؟
همچنین ممکن است برای کمک به شناسایی اینکه چگونه این وضعیت بر توانایی شما برای داشتن رابطه جنسی تأثیر می‌گذارد، پزشک از شما بخواهد که یک نظرسنجی، مثل شاخص بین‌المللی عملکرد نعوظ را تکمیل کنید.
سوالات متداول درباره بیماری پیرونی
آیا بیماری پیرونی اختلال نعوظ ایجاد می‌کند؟
باوجود اینکه برخی افراد مبتلا به بیماری پیرونی ممکن است مبتلا به اختلال نعوظ (Erectile Dysfunction) باشند، اما اکثر افراد اعلام کرده‌اند که مشکلات نعوظ جنسی در آنها قبل از ظهور علائم بیماری پیرونی رخ داده است.
تخمین زده شده است که تا یک سوم افراد مبتلا به بیماری پیرونی نیز اختلال نعوظ (Erectile Dysfunction) داشته باشند، با این وجود حدودا بیش از نیمی از این افراد اینطور بیان کرده‌اند که اختلال نعوظ جنسی در آنها قبل از ظهور علائم بیماری پیرونی خود را نشان داده است. اگر اختلال نعوظ جنسی پس از ظهور علائم بیماری پیرونی ایجاد شود، ممکن است ناشی از درد یا انحراف حاصل از این بیماری باشد.
برخی از کیس‌های بیماری پیرونی در اثر صدمه (تروما) به آلت تناسلی مردانه (پنیس) ایجاد شده‌اند. این صدمات باعث ایجاد اسکار یا “پلاک” می‌شود. همچنین ممکن است عروق و اعصاب مسئول عملکرد نعوظ جنسی نیز در اثر این حوادث و تروما‌ها آسیب ببیند.
نکته مهم این است که به یاد داشته باشیم اختلال نعوظ، اغلب ناشی از عوامل و علل مختلفی است. ناتوانی جنسی ناشی از انحراف آلت تناسلی، احتمال اضطراب عملکردی، و درد همگی می‌توانند در کاهش عملکرد جنسی نقش داشته باشند.
علاوه بر این، یک مطالعه سوئدی در سال 2021 نشان داد که مردان مبتلا به بیماری پیرونی از شانس بیشتری برای مشکلاتی چون اختلال مصرف مواد، اضطراب و افسردگی برخوردار هستند. تمام این عوامل می‌توانند به شکل‌های مختلفی بر عملکرد نعوظ جنسی تأثیر بگذارند. این نکته بسیار مهم است که اختلال نعوظ جنسی در افراد مبتلا به بیماری پیرونی مورد توجه قرار گرفته و به طور کلی قبل یا همزمان با درمان بیماری پیرونی مورد درمان قرار گیرد.
آیا درمان‌های بیماری پیرونی می‌توانند اختلال نعوظ را درمان کنند؟
بعضی از درمان‌های بیماری پیرونی می‌توانند عملکرد نعوظی را بهبود بخشند. در فاز فعال بیماری پیرونی، درد می‌تواند یک عامل مهم در محدود کردن عملکرد نعوظی باشد. داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی (NSAIDs)، مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن، می‌توانند با تسکین درد، عملکرد نعوظی را بهبود دهند.
یک بررسی تحقیقاتی در سال 2018 نشان می‌دهد که درمان آلت تناسلی با شاک‌ویو تراپی می‌تواند در فاز فعال بیماری پیرونی در کاهش درد و درمان اختلال نعوظ جنسی موثر باشد. با این حال، اثبات نشده است که این درمان می‌تواند انحراف یا عملکرد نعوظی را در طولانی مدت درمان کند یا خیر.
طی بررسی‌های انجام شده، نشان داده شد که مهارکننده‌های PDE5 مانند سیلدنافیل حتی در دوزهای پایینی درحدود 25 میلی‌گرم، می‌توانند هم علائم بیماری پیرونی و هم اختلال عملکرد نعوظی را بهبود بخشد. در موارد پیچیده بیماری پیرونی با اختلال نعوظ شدید، می‌توان با تعبیه یک پروتز پنایل با استفاده از جراحی هر دو مشکل علائم بیماری و اختلال عملکرد نعوظی را حل کرد.
در صورت عدم درمان بیماری پیرونی چه اتفاقی می‌افتد؟
بر اساس یک مطالعه انجام شده در سال 2019، در 90 درصد از افراد مبتلا به بیماری پیرونی ممکن است طی 12 تا 18 ماه، حتی بدون درمان و مداخلات پزشکی، درد ناشی از بیماری می‌تواند تسکین یابد. با این حال، تنها 3 تا 13 درصد از افراد مبتلا به بیماری پیرونی بدون درمان، در انحراف آلت تناسلی خود، بهبود علائم را تجربه می‌کنند.
همانطور که قابل تصور است، افراد با انحراف شدید تر احتمال بهبود خودبه‌خودی کمتری دارند و افراد با عملکرد جنسی کمتر یا افرادی با ناتوانی جنسی قابل توجه، با احتمال بیشتری نیاز به درمان و مدتخله پزشکی خواهند داشت. مهم است که تأثیر روانی این بیماری نیز در نظر گرفته شود. تا 80 درصد از مردان مبتلا به بیماری پیرونی ممکن است دچار اختلالات سلامت روان، مانند اضطراب، افسردگی یا هر دو شوند. این شرایط می‌تواند بدون درمان و با گذر زمان بدتر شود.
چگونه می‌توان پلاک حاصل از بیماری پیرونی را تجزیه کرد؟
چندین راه برای تجزیه پلاک در افراد مبتلا به بیماری پیرونی که به درمان نیاز دارند وجود دارد. پزشک می‌تواند داروها را مستقیماً به پلاک تزریق کرده و کلاژن تجمعی را تجزیه کند.
گزینه‌های تزریق شامل موارد زیر است:
- وراپامیل (یک داروی کنترل فشار خون)
- اینترفرون آلفا 2 b (مدولاتور سیستم ایمنی)
- کلاژناز کلستریدیوم هیستولیتیکوم (زیافلکس)
هر یک از این داروها دارای خطرات و عوارض جانبی مختص خود هستند که شما باید با ارائه‌دهنده خدمات بهداشتی خود در مورد آنها مشورت کنید. پلاک‌ها همچنین می‌توانند به صورت جراحی یا از طریق برش برای اصلاح انحنای آلت تناسلی حذف شوند.
باوجود اینکه درمان با شوک در حال حاضر تنها برای مدیریت درد در فاز فعال توصیه می‌شود، پژوهشگران در حال بررسی کاربرد این درمان برای تخریب پلاک نیز هستند.
جدیدترین درمان‌های بیماری پیرونی کدامند؟ آیا می‌توانند در درمان اختلال نعوظ جنسی نیز مؤثر باشند؟
کلاژناز intralesional (در داخل پلاک) یک درمان موثر برای پلاک بیماری پرونی است که توسط سازمان غذا و داروها (FDA) در سال 2013 تأیید شد و از آن زمان به طور گسترده استفاده می‌شود.
این درمان ازطریق هضم شیمیایی بافت اسکار عمل می‌کند که می‌تواند به صاف شدن آلت تناسلی و در نهایت بهبود عملکرد نعوظی کمک کند. تحقیقات جدیدی نیز برروی موضوعات زیر درحال انجام است:
- درمان‌های موضعی جدید مانند منیزیم و سوپراکسید دیسموتاز انسانی بازترکیب شده لیپوزومال
- تزریق‌ها
- درمان‌های مکانیکی مانند کشیدن آلت تناسلی
با این حال، این موارد نیاز به مطالعه و تحقیقات بیشتری دارند.
آیا بیماری پیرونی می‌تواند به‌صورت خودبه‌خودی درمان شود؟
درد ناشی از بیماری پرونی اغلب خودبه‌خود برطرف می‌شود. اما انحراف آلت تناسلی معمولا بدون درمان بهبود نمی‌یابد، اما در برخی از افراد ممکن است بهبودی از این نظر به صورت خودبه‌خودی حاصل شود.
احتملا سوال بزرگتری برایتان مطرح شود و آن این است که آیا بیماران مبتلا به بیماری پیرونی نیاز به درمان دارند یا خیر. اگرچه بیماری پیرونی می‌تواند یک شرایط آزاردهنده ایجاد کند، اما جان افراد را تهدید نمی‌کند، بنابراین تصمیمات درمانی باید بر اساس وضعیت هر فرد تعیین شود.
اشخاص با انحراف کم یا علائم خفیف احتمالاً از درمان سودی نخواهنند برد. ازطرفی، افراد با انحراف شدید که نگران عملکرد جنسی نیستند، درد ندارند، و از وضعیت آزرده نیستند نیز، ممکن است به درمان نیازی نداشته باشند.
آیا می‌توان در صورت ابتلا به بیماری پیرونی، ویاگرا مصرف کرد؟
در یک کلمه، بله.
مهارکننده‌های فسفودی‌استراز مانند ویاگرا (سیلدنافیل) هم به صورت تکی و هم به همراه سایر درمان‌ها برای درمان اختلال نعوظ و انحراف آلت تناسلی ناشی از بیماری پیرونی مورد مطالعه قرار گرفته‌اند.
یک مطالعه در سال 2014 نشان داد که استفاده از سیلدنافیل به بهبود عملکرد نعوظی و انحراف آلت کمک می‌کند. حداقل یک مطالعه نشان داد که ترکیب سیلدنافیل با کلاژناز نتایج بهتری را نسبت به کلاژناز به تنهایی در درمان انحراف آلت ارائه می‌دهد.
اشخاصی که همزمان با بیماری پیرونی دچار اختلال نعوظ هستند، باید در ابتدا برای اختلال نعوظ جنسی درمان شوند، زیرا این ممکن است بر تصمیمات درمانی برای بیماری پیرونی تأثیر بگذارد.
آیا بیماری پیرونی با گذر زمان بدتر می‌شود؟
بیماری پرونی دارای یک مسیر متغیر است. اکثر افراد با گذر زمان، با یا بدون درمان، بهبودی را در سطح درد خود تجربه خواهند کرد. در برخی افراد مبتلا به بیمارب پیرونی، مشکل انحراف آلت به صورت خودبخود بهبود می‌یابد. اما برای اکثر افراد، انحراف تثبیت شده یا حتی بدتر می‌شود.
مهارکننده‌های PDE5 مانند سیلدنافیل ممکن است در کاهش فیبروز آلت تناسلی و کاهش سرعت پیشرفت بیماری موثر باشند. همچنین بعضی از مطالعات نشان می‌دهند که تزریق برخی از داروها در فاز فعال بیماری پیرونی می‌تواند بر روی بهبود طبیعی بیماری تأثیر بگذارد، اما دراین مورد نیاز به تحقیقات بیشتری وجود دارد.
همانند هر بیماری دیگری، افرادی که علائم بیماری پیرونی را تجربه می‌کنند، باید با پزشک خود و یا یک متخصص ارولوژیست مشورت کنند تا بهترین راهکارهای مدیریت بیماری خود را بیاموزند.
منبع: مایو کلینیک